Green is for ONLINE

Μεταξύ φαντασίας και φαντασίας. Στα νέα ελενικά…

Μεταξύ πραγματικότητας.

Με ταξί φοβόμουν να γυρίσω σπίτι .Ήθελα να ξημερώσει.

Βράδυ Τσικνοπέμπτης. Ντυμένη MSN ,φορώντας μια κορδέλα στο κεφάλι με την ένδειξη «συνδεδεμένος» σερνόμουν στην Αγίου Δημητρίου για να βρω μια τσάντα που ξέχασα…κάπου κάποτε. Όπως ξεχνάω τα πάντα και μετά ασυναίσθητα καταλήγω να τα ψάχνω, χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς να ξέρω γιατί μου λείπουν και πως τα έχασα. Πολυλογώ. Την βρήκα την τσάντα αν αυτό είχε ποτέ σημασία. Στην επιστροφή για ένα ακόμη ποτό γνώρισα την Εύα και τον Ιωσήφ. Στημένοι μπροστά από τα κουδούνια μιας οικοδομής περίμεναν κάποιος να τους ανοίξει. Το διαμέρισμα ήταν δικό τους. Και ο κάποιος ,δικός τους ήταν κι αυτός. Μόνο που πολλοί κάποιοι στη ζωή μας κοιμούνται. Όπως έκανε και ο δικός τους κάποιος εκείνη τη νύχτα. Γιατί δούλευε την άλλη μέρα το πρωί. Γιατί οι κύριοι κάποιοι στις ζωές μας, συχνά δουλεύουν…Και δουλεύει μαζί και η τύχη-ατυχία μας. Όποιος δουλέψει περισσότερες φορές τον άλλον κερδίζει. Φτού κι απ την αρχή.

Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο παιχνίδι απ το κρυφτό. «Θα μετρήσεις ως το δέκα και θα κρυφτώ».Τουλάχιστον ακούγεται ειλικρινές. Αν και ακόμη αμφιβάλλω κατά πόσο η «ευγενική προειδοποίηση» («θα κρυφτώ και θα ψάξεις να με βρεις»), κάνει πικάντικη τη ζωή.

 Η Νατάσα λατρεύει τα πικάντικα. Λατρεύει να λούζει τα φαγητά της με πιπέρι. Και όταν τα μάτια της δακρύζουν από τις εκρήξεις στο στομάχι της συχνά πιστεύω ότι στα δάκρυα αυτά κρύβεται κι ένα κομμάτι της ευτυχία της. Γιατί όχι?...Γιατί ναι?

«Μην την ψάχνεις την ευτυχία, δεν θα τη βρεις ποτέ!»,»Δεν υπάρχει. Δεν στη δίνουν έτοιμη στο πιάτο. Ζωή ευτυχισμένη δεν θα ζήσεις! Παρ το χαμπάρι!» Φώναζε ο Ιωσήφ μισομεθυσμένος όταν τον ρώτησα τι είναι ευτυχία. Μισομεθυσμένη μπορεί να ήμουν κι εγώ.(Τα κενά μνήμης δεν βοηθάνε να καταλάβω) . Αλλά τον άκουγα.  Όσο μου μιλούσε , προκαλούσε ολοκαυτώματα στη σκέψη μου. Αν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα ήταν καστράκια θα γκρεμίζονταν ένα ένα. Σαν τα καστράκια που έκανα μικρή στην άμμο και λάτρευα να γκρεμίζω. Τι κι αν ζούσαν μέσα τους πριγκίπισσες, βασιλιάδες ,δράκοι και υποχθόνιοι μάγοι. Γιατί μπορούσα. Ενίοτε αγαπούσα την καταστροφή. Στη φύση όλων μας είναι .«Ζωή ευτυχισμένη δεν θα ζήσεις! Παρ το χαμπάρι» .Red alert. Δεν δέχομαι να με διαψεύδουν. Και πονούσε.

«Η ζωή είναι μικρές στιγμές .Εκτιμάς ο,τι έχεις , ο,τι ζεις. Αυτά είναι τα δεδομένα. Η οπτική γωνία αλλάζει πάντα. Αν εσύ το θες.» Η Εύα είχε προλάβει να πεταχτεί μέχρι το περίπτερο και επέστρεψε κρατώντας μία μπύρα.»Η ευτυχία μπορεί να είναι σε πολλά. Σε έναν καλό φίλο. Σε μία τρέλα,σε μία Πέμπτη βράδυ όπως αυτή, σε μία μπύρα, σ’ ένα χαμόγελο.» Ο Ιωσήφ χαμογέλασε. « Γνωρίζω την Εύα από πιτσιρίκι. Από τότε που είχε πρωτοκάνει τις τζίβες της.18 χρονών ήταν τότε. Μετά έφυγα να σπουδάσω Βουλγαρία. Όταν έρχομαι πίσω τη ζω την Ελλάδα. Την ζω τη Θεσσαλονίκη»

Την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη .Από την αρχή την αγαπούσα και κάθε χρόνο την ερωτεύομαι όλο και περισσότερο. Μου αρέσει να τη φαντάζομαι πολύχρωμη. Πάντα ήταν πολύχρωμη. Δεν ξέρω όμως αν τη ζω.

Ζώ στη Θεσσαλονίκη . Ζω μ αυτή. Την έχω μ'αθει ...
Είναι οι φίλοι εδώ. Υπέροχοι φίλοι... Γιατί δεν έψαξα ποτέ την ευτυχία σ’ αυτούς?...

Η Νατάσα! Τότε θυμήθηκα! Πριν φύγω για τo κυνήγι τσάντας μου είχα ξεχάσει τη Νατάσα, ζάντα σε μια πλατεία κάπου στα Λαδάδικα. Όταν έφυγα είχε ανέβει πάνω στο παγκάκι και τραγουδούσε «fly like a G6 »

Πάντα ξεχνάω και χάνομαι στον κόσμο. Είναι στο αίμα μου. Έπρεπε να φύγω. Να μαζέψω τον εαυτό μου. Να μαζέψω τη Νατάσα. Έχω καλούς φίλους…Τους αγαπάω τους φίλους μου.

«Φεύγεις κιόλας;” με ρώτησε η Εύα. Της έκανα νόημα με το κεφάλι. Ήμουν πολύ ζαλισμένη για να μιλήσω. Άρχισα να τρέχω .Άκουγα από πίσω τη φωνή του Ιωσήφ να με χτυπάει στην πλάτη «Την βλέπεις την κορδέλα στα μαλλιά σου; ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΗ. Είσαι; ΕΙΣΑΙ ONLINE ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ; « .»Συνδέσου με αυτή! Μάθε να ζεις .ΦΟΒΑΣΑΙ!. Μη σκέφτεσαι. Η ευτυχία είναι μικρή, μικρά κομμάτια. Είναι δίπλα σου , πίσω σου μπροστά σου!»

Είχα λαχανιάσει. Δεν τον άκουγα άλλο. Έπρεπε να βρω εκείνη την πλατεία στα Λαδάδικα πριν η Νατάσα αρχίσει να τραγουδάει τον χορό του Ζαλόγγου. Και το κάνει πράξη. Είναι επικίνδυνοι οι φίλοι μου…

Μισή ώρα αργότερα


Τους αγαπάω τους φίλους μου

Βρήκα την βασίλισσα τον εντόμων, όπως την αποκαλώ στο γνωστό ροκ μπαρ όπου συχνάζουμε. Μέχρι να φτάσω εκεί είχα ξεχάσει τι έψαχνα. Για ακόμη μια φορά. Εκτός σύνδεσης, καθώς βρίσκομαι συχνά, έχω χάσει πολλά κομμάτια ευτυχίας. Όπως είπε ο Ιωσήφ. «Μη σκέφτεσαι»

Την άλλη μέρα το πρωί είχα μάθημα. Και για ακόμη μια φορά ξέχασα να πάω…

Δεν σκέφτομαι.