Aπόχρωση ΙΙ: « Άν…»

100 και 1 χρόνια νωρίτερα ο Kipling μίλησε γι’ αυτό*. Είναι η αξία του IF που στοχεύουμε όλοι για να βρούμε την ιδιοσυγκρασία μας. Είναι το IF του καθενός που στρέφει το βλέμμα μας στην ύπαρξη αυτή καθαυτή. Και είναι συνήθως προς τα Χριστούγεννα, ο καιρός ,που σαν σκονισμένα ξυπνητήρια κάθε χρόνο μας θυμίζουν να στραφούμε σε εμάς. Είναι τα IF που τέτοιες ώρες συναθροίζονται και συζητούν για το μέλλον μας σε κάθε νέο έτος. Τα IF που σχεδόν πάντα παραμένουν ιδέες. Είναι οι «κύριοι IF» του Asimov που δημιουργούν νέα flashback για τις ζωές μας, φτιαγμένα απ’ όλες τις τρελές μας επιθυμίες. Τα IF που ποτέ δεν βαριόμαστε .Οι «ανάποδοι» καθρέφτες μας…

Ημερολόγιο 2010-31 Δεκεμβρίου 2010

«The present moment is all you'll ever have. The past is a memory , the future is a mind projection. There was never a time when your life was not "now." Nor will there ever be .»**

H Μαρία αναρωτιέται τι θα γινόταν αν οι μπάμιες ήταν κρουασάν, η μαμά μου τι θα γινόταν αν η Πολυξένη(ή όπως αλλιώς τη λένε)δεν γιατρεύονταν ποτέ στο «Νησί» και ο αδερφός μου τι θα γινόταν αν κάποτε το Lineage τερματίζονταν. Κι όσο εγώ αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν οι φωνητικές μου ικανότητες ήταν καλύτερες ,και η κυρία Ευαγγελία αν οι 40αρες ήταν ίσες με δυο 20αρες,άλλο τόσο, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο υπερεκτιμούν τη σκέψη και οδηγούνται από τα δικά τους "αν". Όταν όμως τα πολυπόθητα «αν» γίνονται αίτια εθελούσιων ψευδαισθήσεων και οι ίδιοι αγνοώντας την πραγματικότητα τα προάγουν σε συμβούλους ζωής, δεν υπάρχει άλλη λύση από το πρωινό ξύπνημα.

Τα βράδια τα «αν» μας οργιάζουν. Σταγονίτσες των απόκοσμων και άφτιαστων επιθυμιών κυλούν αργά αργά μέσα απ τα οπτικά πεδία και άθελα μας ή όχι μετατρέπονται σ’ ελπίδες. Από τα πιο ασήμαντα ως τα πιο σημαντικά .Πολλές φορές πονάνε. Σκαλίζουν όνειρα απόκρυφα και δημιουργούν συνθήκες άφταστες και ενίοτε ανυπέρβλητες. Τα «αν» ξεγελούν. Κατευθύνουν και τρομάζουν. Κι όσο κυλάει η νύχτα και οι «μαγικές» μας περιπέτειες αγγίζουν το άπειρο, εκεί κοντά φτάνει και η απογοήτευση. Τα αν δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι πραγματικότητα. Και αντί ο μικρός Λύσανδρος να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που δεν έγινε αστροναύτης ,θα μπορούσε κάλλιστα και ευκολότερα να ευγνωμονεί τον χρόνο που τον έκανε Λύσανδρο.Kι όσο κάποιος επιμένει πως εμείς οι ανόητοι πρέπει απλά ν’ απολαμβάνουμε τη στιγμή ,οι ίδιοι «ανόητοι» απολαμβάνουμε τα φανταστικά και φοβερά μας χωρίς ουσία «αν».

“If you can dream – and not make dreams your master”**

Ασχέτως όμως με το τι λέει ένα περσινό ημερολόγιο ή ένας κάποιος κύριος κυριούλης , ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των ψευδαισθήσεων είναι η πραγματικότητα. Απλά και πρακτικά πάντα πιάνει. Κι όποιος τόλμησε να την κοιτάξει στα μάτια χωρίς να μπει στον πειρασμό να τη μαχαιρώσει με τα ευφάνταστα λόγια του, την έζησε και έζησε και ο ίδιος. Ίσως ευκολότερα ,ίσως δυσκολότερα αλλά αργά η γρήγορα ,όλοι παραδέχονται πως τα σκυλάκια της Δαλματίας ήταν κάπως λιγότερα από 101 και πως η μικρή γοργόνα υπήρξε μόνο στην πραγματικότητα των «αν» του Hans Christian Andersen...Προσωπικά παραμύθια όλων είναι οι υποθέσεις. Ο χρόνος έτσι περνάει λιγότερο επίπονα .Όταν ξυπνάς, το όνειρο σταματάει .Και την άλλη μέρα φτου κι απ την αρχή…

“…Yours is the Earth and everything that's in it…”**

Τελευταία σελίδα: Χρονοδιάγραμμα 2011.Τα «αν» μερικών λένε δυνατά πως το 2012 τελειώνουν όλα. Φαίνεται πως τέτοιο χρονοδιάγραμμα για όλους θα ήταν κουραστικό .Αν μας έμεινε ένας χρόνος ύπαρξης τα «αν» μας δεν προλαβαίνουν να ταχθούν με λογική σειρά στο πλάνο.»ἐπειδὰν γάρ τι δόξῃ καὶ ψηφισθῇ, τότ' ἴσον τοῦ πραχθῆναι ἀπέχει»***Τα «αν» του παρελθόντος είναι φύσει τελειωμένα. Το ίδιο και τα «αν» του μέλλοντος αν δεν υλοποιηθούν. Το πλάνο του καθένα χρειάζεται οργάνωση ως προς αυτό .Χρειάζεται συνειδητοποίηση πραγματικότητας και φαντασίας…πραγματικότητας και εαυτού. Όχι, δεν υποστηρίζω καμία απαισιόδοξη άποψη περί μοιρολατρείας. Το αντίθετο ισχύει. Τα «αν» που πραγματοποιούνται είναι και τα ομορφότερα. Το ζήτημα εντοπίζεται όμως στο τι αξίζει να υλοποιηθεί και τι όχι. Ζήτημα άκρως προσωπικό και πρακτικά συνήθως αναπόφευκτο .Η αξιολόγηση δραματικά δύσκολη διαδικασία. Όσο όμως υπάρχουν όνειρα οι άνθρωποι θα εμπιστεύονται τις εικασίες τους. Όσο υπάρχουν εικασίες θα υπάρχει και πρόοδος. Έτσι λειτουργούμε .Καλό είναι η σκέψη να βασανίζεται .Ονομάζεται κοινή λογική…Η κατάληξη; Μία : κύκλος αέναος. Ποτέ δεν θα μάθουμε και πάντα θα ξέρουμε. Ο κόσμος της φαντασίας λύσεις δεν έχει. Ο χειροπιαστός κόσμος του τώρα ,ποτέ δεν είχε. ΆΝθρωποι τι να πει κανείς…

*1910:H πρώτη έκδοση του ποιήματος “If” ως μέρος του “Rewards and fairies”

**R.Kipling-αποσπάσματα από το ποίημα του “If”

**Eckhart Tolle

***Δημοσθένης

Απόχρωση Ι : Ελγίνεια ευτυχία

Όλοι ανθρωπάκια είμαστε. Καημένα κουφάρια παρατημένα που μονίμως πασχίζουν για τη διαμόρφωση της μοίρας τους. Και αυτό που πάντα κυνηγάμε –η ακατόρθωτη τρισευτυχισμένη ευτυχία, είναι το ειρωνικό παιχνίδι που καταλήγουμε με ή παρά τη θέλησή μας να παίζουμε. Λάθος σκέψεις, λάθος τρόποι, λάθος ενέργειες. Σωστό δεν υπάρχει γιατί ποτέ κανενός τα σχέδια δεν πέτυχαν. Χωρίς μέτρο σύγκρισης ,οδηγούμαστε από τα λάθη του άλλου και με τη σειρά μας μεταγγίζουμε την αθλιότητα στους εναπομείναντες. Μια μάζα είμαστε τι νόμιζες;…

Κάποιοι θέλησαν να αποδειχθούν πιο έξυπνοι. Και μέσα στην έξυπνη ανοησία τους, πίστεψαν ότι θα βρουν την ευτυχία τους σε κομμάτια της ανύπαρκτης ευτυχίας των υπολοίπων. Παρασυρμένοι από την αλαζονεία τους προσπάθησαν να κλέψουν τα κομμάτια αυτά…επιτυχώς και ανεπιτυχώς ταυτόχρονα. Με πάθος φτάσανε να τα σπάνε από τα πρόσωπα των γαλήνιων και με δόλο δοκίμασαν να τα μεταφέρουν και να τα ράψουν στα δικά τους πρόσωπα. Αποτυχημένες εικασίες. Δυστυχισμένοι άνθρωποι. Και τα δικά τους πρόσωπα είναι κάθε άλλο παρά Βρετανικά μουσεία ικανά να προφυλάξουν σε ειδικές προθήκες αυτά τα στοιχεία. Σπείραμε τη δυστυχία και με χάρη τη μοιραζόμαστε μεταξύ μας, έχοντας την εντύπωση πως είναι αυτό που παντα ψάχναμε. Φοβισμένοι από την δική μας προσπάθεια αρνηθήκαμε να πασχίζουμε και γίναμε όλοι απελπισμένοι κλέφτες.Μην την κλέβεις την ευτυχία αφου δεν την ξέρεις…αφου δεν την μπορείς.Δεν λέω,έμαθες ν' αναπνέεις κάτω από το νερό.Τι αξία έχει όμως αν φοβάσαι να φτάσεις στην επιφάνεια; Τρομάζεις και μόνο με την ιδέα να την αντικρίσεις.Άδικα παράπονα.Όλα επιλογές είναι.Υπ’ευθύνη μας πράττουμε, και η ευθύνη δική μας όταν πέφτουμε από το βουνό που σκαρφαλώσαμε.Ίσως αν σταματήσουμε να παλεύουμε τοσο πολύ για την αναπνοή μας, το νερο από μόνο του να μας φέρει στην επιφάνεια.Τα πιο απλά συλλαμβάνεις και πιο δύσκολα.Έτσι απλά κι εγώ τολμάω να μιλάω ενώ χάνω πάντα την ευθύνη μου κάπου στα μέσα της διαδρομής.Ετσι απλά όπως πολλοί που ζούμε αναπνέοντας νερό."Λόγια και πράξεις" μας μαθαίνανε.Τόσο απλά.

Ρόζ

Kαι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο θαυμαστός,μαγευτικός και εξωπραγματικά υπέροχος κόσμος σου πρέπει να αυτοκαταστραφεί.Έκρηξη οργής.Δεν χωράει αλλους συμβιβασμούς η πραγματικότητα και σε κάθε πόλεμο τα κρυσταλλα ειναι αυτά που σπάνε πρωτα.Δεν συμβιβάζομαι να ζω σε χάρτινους ροζ κόσμους, αλλα αρκετές φορές προς λύπησή μου το προτιμησα...Ανάγκη επιβίωσης η τρικυμμια,καποιοι ξέρουν.Ειναι δυσκολος ο χώρος της ειρωνιας.Όση δυναμη σου δίνει,απαιτει στο δεκαπλασιο για να παραμείνη η παραίσθηση ανέγγιχτη.Κι όταν δεν εχεις αλλη δύναμη να δώσεις τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια σβήνουν και με τον αφανισμό της τελευταίας ροζ σαπουνόφουσκας έρχεται το γνωριμο σκοτάδι μου.Παντα ήξερα πως μου ήταν αδύνατο να διατηρήσω τους ψεύτικoυς χρόνους οπου επέλεγα να ζησω...και παντα τους επέλεγα.Όλοι το κανουν.Δεν ειναι τασεις καταστροφικές,απλα η ελπίδα πως εκει ίσως βρεθεί κατι καλυτερο να κανεις,να ζήσεις,να γνωρισεις κανει την ψευδαισθηση δελεαστικη.Ψεύτικα όμως όλα.Η απάτη του "τέλειου" ειναι και η πιο ζοφυρη.Σε ρουφάει σαν δεύτερη Χάρυβδη σε κόσμους υποχθόνιους...εξαιρετικα πραγματικους.Εκεί που η ασφάλεια τεμαχίζεται,η διαφυγη δεν υφισταται,ήταν προσωπική επιλογη...Ταξίδια που άσχημα ξεκινούν ήλπιζα πάντα λανθασμένα πώς όμορφα τελειώνουν.Βαρέθηκα να χαιρετώ τους εφιαλτες.Παλια φιλαρακια χαμένων αιώνων.Γυρίζω το κεφαλι μου απο την αλλη."Η αγνοια δεν εβλαψε κανέναν".Ίσως εδωσε σε καποιους λιγη περισσοτερη απ'ότι επρεπε ευτυχία.Πίσω απο εκει κρυβονται όλα.Περασμενες αληθειες.Στα χαμένα ανακτορα συνάντησα πολλούς ευτυχισμένους.Oι ήδη μισογκρεμισμένες πόρτες καθε μερα καταρρεουν και τους πλακωνουν.Πότε δεν θα μαθουν.Προβλημά τους.Προ καιρου διαλεξαμε να ζουμε τη δολοφονικη ρουτινα της φαινομενικης τελειοτητας.Δεν ειναι κίνηση αδιαφοριασ.Αδυνατώ...Αν μπορουσα να σωσω εμενα θα βοηθουσα και τους υπολοιπους.Δεν χτιζονται όμως έτσι τα παλάτια.Αποφάσεις αυθαίρετες και ταυτοχρονα συνειδητοποιημένες, κρατανε πισω τα "μπροστα" μου.Αλυσσοδεμένα,ειναι ανικανα να επιστρέψουν εκει οπου ανηκουν.Η ευτυχία παύει να ιχύει όταν την πιστεψεις.Η τιμωρία μας.Κάποια φίλη μου είπε οτι οι εκ γενετης τυφλοι βλέπουν όνειρα με ήχους.Δεν ακούω άλλα.Τουλαχιστον όταν ξυπνησω θ'αντικρυσω τον κόσμο.

(σημειωση: Αλεξανδρα ευχαριστω.Μη φοβασαι που ονειρευεσαι.Δεν ειναι παντα κακό.Θα βρεις την αληθεια σου μακρυα απο τη θαλασσα και τις απελπισμενες διηγησεις καποιων.Ειναι διπλα σου.)

Μαυρο

Πατωντας σταθερα στα ποδια μου συνειδητοποιω πως ισως τελικα ποτε μου να μην σταθηκα ορθια.Χωρις καμια πια αμφισβητηση αναγνωριζω πως ενα απο τα μεγαλυτερα μου λαθη ειμαι εγω.Ο εαυτος μου.Ο τροπος μου.Απερισκεπτα αφηνα συχνα τους ανθρωπους κυριαρχους τησ ευτυχιας και της δυστυχιας μου...Οντας τοσο ανοητη να το διακρινω,οχι λιγες φορες,η ζωη μου πλυμμυριζε απο την αχαριστια και τον εγωισμο τους.Για μεγαλα διαστηματα σταγγαλιζανε ο,τι τους εμπιστευτηκα και εγω ακινητοποιημενη απο την τυφλη μου εμπιστοσυνη προς τους παντες μετατρεπομουν σιγα σιγα σε κομματι του δικου τους παιχνιδιου,λανθασμενα νομιζοντας πως οι πληγες ηταν ο φορος τιμης που απαιτει μια πραγματικη φιλια...Μου ειναι δυσκολο να παραμενω ξεχασμενη στα βρωμερα μπαουλα των αναμνησεων τους.Στο χωμα σωριασμενη πλεον ειναι αδυνατον να καταλαβω την προελευση των ατελειωτων χτυπηματων,που χωρις λυπηση φθανουν κατα πανω μου.Ο πονος γινεται μουδιασμα...υποχωρει...Η συνηθεια των πραξεων τους μου επετρεψε να συμβιωνω με το ακρωτηριασμενο σωμα μου.Τα ανυπαρκτα πια ακρα μου γινονται ενα με την επιβιωση μου.Χωρις φωνη,παραπονο,ψυχη και αισθηματα εξακολλουθω να υπομενω τις απανωτες τους επιθεσεις...Ως το απεραντο της οργης και της αγανακτησης μου...κοντα στο τελος των αναπνοων μου.Και οταν οι τσεκουριες τους αποκτουν συχνοτητα,διχως δυναμη θεληση και υπαρξη,πουλιεμαι στο "εγω" μου.Δε θα βρισκονται κοντα μου γιατι δεν ειναι.Ενστικτο θα λεγε κανεις με δοσεις καποιου εγωισμου που θελωντας και μη εξελιχθηκε σε τερας του εφιαλτη μου.Το μαυρο του ουρανου τους με πεθαινει.Κι οταν καταφερω να ξαναγεμισω τα δευτερολεπτα μου φως,θελω να φυγουν.Φαντασματα.

Μωβ

Στην προδοσια των ανθρωπων βλεπω τις φλεβες σ ολο το κορμι μου να σχιζονται αιφνιδια,ξερνωντας με δυναμη το ζωτικο μου αιμα...Η οραση μου σκοτεινιαζει και τα ματια μου γινονται πηγες των ατελειωτων δακρυων που τρεχουν ακανονιστα προς ολες τις κατευθυνσεις.Ενιοτε υπεκυπτα στα λυτρωτικα μου δακρυα.Ισως καποιες φορες να με τρομαζει η ιδια η αληθεια τους αλλα δεν διστασα ποτε να κλαψω.Και οταν τα σημαδια που οι ανθρωποι αφηνουν στο δερμα μου γινονται βαθυ μωβ,τολμαω να ουρλιαξω μ'ολη μου τη δυναμη,αφηνοντας πισω στην τελευταια μου πνοη το αισθημα της πικριας που μου προκαλεσαν.Η λυπη μου γινεται καταρα τους,το ξερω,με τρομαζω...Πισω ομως απο την εκκολαπτωμενη οργη μου κρυβονται τα ιχνη των πραξεων τους.Δεν θελω να θεωρουμαι ευσυνειδητη καθως δεν ειμαι....θα ηθελα ομως παντα συνειδητα να ξεφευγω απο τις ευθυνες τους χωρις να αυτοτιμωρω εναν εαυτο που καθε τι παρα ισχυρος ειναι.Η λυπη στα προσωπα τους ειναι η αποδειξη πως ζω μεσα σ'αυτους,ονειρευομαι,ξυπναω και υποφερω μ'ολα τα πραγματικα,κατι που πραγματι μ'αρεσει.Κι αφου η ζωη ειναι τοσο γλυκια αν επρεπε να ορισω το μεγαλυτερο μου φοβο θα ηταν ο χρονος που περναει χωρις προειδοποιηση...ο χρονοσ που ξερω πως μια μερα θα στερησει τον κοσμο μου απο εμενα και εμενα απο τον κοσμο μου...ο χρονος που οταν περασει θα κανει τις μελανιες μου μεγαλυτερες...τισ μελανιες που χωρις καταστολη θα γεμισουν ολοκληρο το κορμι μου καθως εγω θα σφαδαζω σιωπηλα...οχι για τον κοσμο μου...αυτος υπηρξε......Για τους κοσμους τους που δεν μπορεσα να φτασω...κι ομως υπηρξαν...

Η ζάλη των χρωμάτων

............................................................................ ................................................................................. .......

. Καθως η κουραση με καταβαλει ολο και περισσοτερο, αποφασιζω να χαθω στους περιεργους λαβυρινθους του τιποτα.Αδρανοποιημένη απο την αδυναμια μου,στεκομαι ανημπορη να αντιμετωπίσω ορισμενες καταστασεις και οταν νιωθω την απογοητευση να πλησιαζει,οι ανθρωποι γυρω μου σκοτεινιαζουν ολο και περισσοτερο.Οι ζοφερες σκιες τους με τρομαζουν...και το συμπαν απελπισμενο απο την απωλεια του φωτος του,ουρλιαζει δυνατα θριμματιζοντας τις αποφασεις μου σε εκατομμυρια κομματακια κρυσταλλινων "γιατι".Δεν ειναι παντα ευκολο να ζεις σε εναν κοσμο με απαιτησεις που ξεπερνουν σε σημειο αδιανοητο καθε τι το ανθρωπινο.Δεν φταις εσυ που εισαι κατι πραγματικο.Εκεινοι ,τα υπερφυσικα τους θελω,ο κοσμος τους,η αλαζονια...Εχω βιωσει την απογοητευση με καθε τροπο και τη βιωνω καθε μερα...μαθαινοντας να ζω με την απογοητευση καταφερα να φτασω στα ορια της αναπηριας μου...μπορω να κινηθω,να μιλησω,να φωναξω.Μπορω πλεον να βρισκω δυναμη να υποστηριζω αυτο που με καθιστα ανθρωπο...Μπορω να εχω το δικαιωμα να ξεπερνω ανθρωπους και καταστασεις που με πληγωνουν...Ειμαι αρκετα δυνατη να φτασω στο απειρο του δικου μου συμπαντος...οπως εγω το διαμορφωνω και το αγαπω...Τα στοιχεια που με περιβαλλουν ειναι ταυτοχρονα και κομματια μιας φωτιας που καιει συνεχεια μεσα μου και αναζωπυρωνει τη θεληση μου να ζησω και να υπερβω το δεδομενο που οι αλλοι μου επιβαλλουν.Κουραστηκα να εχουν απαιτησεις απο εμενα...Βαρεθηκα να δικαιολογω τον εαυτο μου για επιλογες που συνειδητα εχω κανει.Σιχαθηκα να αντικρουω καθε κριση οποιουδηποτε δηθεν ειδήμονα που νομιζει πως μπορει να μου επιβαλλει καποιον τροπο για να ζησω.Πανω απο τα μαυρα πρεπει τους,βλεπω τις αδυναμιες και τις δυνατοτητες μου να σχηματιζουν ενα πολυχρωμο μωσαικο,που μοιαζει με πεπλο καλύπτοντας τη μιζερια τους...Δεν απολογουμαι.Αυτη ειμαι.

Φωτογραφία: mol. (2010.κίνηση) Σ'ευχαριστώ και παλι

Πορτοκαλί

Αναζητωντας τα αιτια της δυστυχιας,ειναι τραγικο να συνειδητοποιεις πως ο ιδιος σου εαυτος ειναι αυτος που σε κατεστρεψε...η απολυτη σιγουρια και παραλληλα προσωποποιηση μιας ακατανοητης παραιτησης ειναι αυτη που ρουφηξε απο μεσα μου καθε υπολειμμα αισιοδοξιας και καταρρακωσε ενα ενα τα φρουρια της αυτοπεποιθησης μου.Χωρις να εχω τη δυνατοτητα να πιστεψω στις δυναμεις μου βρεθηκα για ακομη μια φορα αντιμετωπη με τα λαθη μου...τα λαθη που επισκιαζουν καθε μου κινηση και στιγματιζουν την υπαρξη μου...Και ετσι ανημπορη αφηνομαι στα γεγονοτα-θυμα των συγκυριων για καποιους...για μενα θυμα του εαυτου μου...Τυφλη μεσα στην αγρια συμφορηση των αισθησεων δεν εχω αλλη επιλογη...πετωντας ψηλα στην καρδια του ανεμου και των ονειρων ξεχασα να προσγειωνομαι...και οταν το σωμα μου πλεον φλεγεται απο την τριβη της πτωσης,το αερακι παιρνει απο πανω μου το στοιχειο της ζωης,κανοντας την πτωση απαλοτερη,σχεδον γλυκια...Τα ιχνη ευτυχιας που μου εκλεψε ο ηλιος ξεχασαν να δυσουν μαζι του...και σε τοπους ξενους,αιωρουνται,λαμποντας σαν αστερια για πολλους ανθρωπους,σημαδευοντας την αρχη κατι νεου...το δικο μου κυνηγι...το κυνηγι του μoναδικου προσωπικου μου θησαυρου...το κυνηγι του εαυτου μου.Στην επιπονη αναζητηση του ανυπαρκτου,υποφερω...Αντιμετωπη με τους δαιμονες των λαθων και τα τερατα του μελλοντος,καταληγω να πλεω γαληνια,σε θαλασσες αποκοσμες,πλαι σε πληθη κατατσακισμενων ελπιδων...ελπιδων που ξεκουραζονται σε εναν αιωνιο χρονο,τιμωρημενες απο την υπερβολικη αισιοδοξια τους να με συντροφευουν στα ταξιδια μου,χρωματιζοντας τον απεραντο οριζοντα μ'ενα βαθυ πορτοκαλί......που ομως στα ματια μου ξεθωριαζει δυναμικα βρισκοντας ευκαιρια να ξεκουραστει απο το ανυποφορο μεγαλειο του,παραλύοντας τον ψυχρο μου κοσμο...Το ξερω...ο ουρανος ειναι εκει...Το θυμαμαι...καποτε θα ξαναγινει προσιτος.

Φωτογραφία: mol. (2010.ήρεμη κουβέντα) Σ'ευχαριστω.

Κίτρινο

Οι ανθρωποι ειναι απροβλεπτοι...ή εξαιρετικα προβλεψιμοι για να τους προβλεψεις...Οχι σπανια,χανομαι σε λαβυρινθους ανθρωπινων συμπεριφορων.Γριφοι αλυτοι,μυστηρια απομακρυσμενα απο τη δικη μου λογικη,με εξιτάρουν και βρισκω τον εαυτο μου να κυνηγαει την απιαστη σκεψη τους.Ολοι ειναι εκει...τα παντα καθρεφτιζονται στο προσωπο των αθρωπων που μας περιβαλλουν,αλλα ταυτοχρονα ειναι τοσο μακρυα...Καποιες φορες το αυτονοητο ειναι και αφταστο...Και οι ενεργειες τους γινονται χτυπηματα.Δυνατα χτυπηματα που φτανουνε πισωπλατα,καθολου ομως αιφνιδιατικα.Χτυπηματα που αποκεφαλιζουν το λογικο και αφηνουν τις εικασιες μου να πλεεουν σαν παρατημενα κουφαρια στα νερα των θαλασσων.Και οταν νιωθω το σωμα μου να παγωνει ολοκληρο καθως τα οστα μου μετατρεπονται σε ραβδους παγου,ετοιμες να διαλυθουν στο καυτο νερο που εστειλε η βροχη των δακρυων γυρω μου,αντιλαμβανομαι ποσο λαθος επραξα.Ακινητοποιημενη πια,τα ονομαζω αναποφευκτα...Εχω μαθει τα λαθη μου...αλλα παραδοξως δεν εχω μαθει απο αυτα.Το καθε ενα, φανερωνει τα "θελω" και τα "ειμαι" μου,ειναι κομματι του "εγω" μου που σιγα σιγα ορθώθηκε υψηλότερο απο καθε παθος μου.Ειναι η αγαπη μου να ζησω,ειναι το τωρα,το χθες και το υστερα των δευτερολεπτων που οριζουν την ημερα μου.Ειναι αυτο που εχω,αυτο που ειχα παντα,αυτο που ισως ποτε δεν αποκτησω.Περιτριγυρισμένα απο την κιτρινη ρουτινα της καθημερινοτητας,τα λαθη μου μοιαζουν με αρθρα απαρχαιωμενης εφημεριδας.Σημαδι μιας επικαιροτητας.

Χρυσό

Καθως βυθιζομαι στην απνοια του τιποτα που καποιες φορεσ βιωνω,νιωθω εντονα τα καρφια ενος συναισθηματος δυστυχιας να κεντανε στο δερμα μου λογια απο τραγουδια παλια και ξεχασμενα...Ειναι οι αναμνησεις του δικου μου καποτε να μου θυμιζουν πως υπηρξαν μερες που εζησα...Ειναι οι αναμνησεις που γελανε ειρωνικα πισω απο την πλατη μου γελοιποιωντας το καταπιεστικο τωρα μου.Οι αναμνησεις που ακρωτηριαζουν στοργικα καθε ακρο μου κανοντας με ανημπορη να αντιδρασω στο σημερα...ανικανη να κοιταξω ευθεια στα ματια το εγω που εγκατελειψα πισω,στην προσπαθεια μου να επιβιωσω...μου ειναι αδυνατον καποιες φορες να κοιταξω περα απο το οπτικο μου πεδιο...να εκτιμησω καποια πραγματα που ισως μου προσεφεραν την ευτυχια,που τοσο απεγνωσμενα περιμενω.Φοραω γυαλια...τα γυαλια της λογικης μου που εξοριζουν σε παραλληλα συμπαντα το στοιχειο της ζωης ενω εγω μετατρεπομαι βιαια σ τερας αναισθησιας...Πηγαινω πισω...εκει που ξεκινησα,και καθως βλεπω τους υπολοιπους να τερματιζουν,ενα ριγος με διαπερνα καταληγοντας στο μεγαλο κενο που προκαλεσαν μεσα μου οι αναμνησεις της κατεστραμενης χωρας...τα ματια μου βουρκωνουν και τα γυαλια σπανε απο την ενταση της στιγμης.......ειναι η στιγμη......ειναι οι στιγμες......που χωρις ιχνος υποκρισιας τα παντα φανερωνονται μπροστα μου τοσο ξεκαθαρα προσκρουοντας δυνατα στα νεογεννητα ματια μου σαν θαλασσινη αυρα συνοδευομενα απο μια μελωδια μαγευτικη......το καποτε απαγχωνισμενο μου χαμογελο επιστρεφει...Μονο δικο μου...το χαμογελο που μου χαριστηκε απο τον κοσμο...Το χαμογελο που οταν κρατω σταθερα στα χερια μου μπορω να αντικριζω τον κοσμο...τον αληθινο κοσμο........δεν ειχα προσεξει ποτε πως το ηλιοβασιλεμα ηταν χρυσο....

Mπλέ

Πονας...χανεσαι στους τεραστιους διαδρομους της ανοητης και ανουσιας φιλοδοξιας σου...μονο το συναισθημα...Η παραμικρη δοση χαρας με εκστασιαζει,με ακινητοποιει και υπο τον ελεγχο της,ζω για να αισθανομαι...και οταν αισθανομαι ποναω...Γιατι ειναι δυσκολο να ισορροπησεις στη σωστη πλευρα του ξυραφιου,και καθοδηγουμενη απο το συναισθημα,τρεχεις πανω σ 'αυτο με ιλιγγιώδη ταχύτητα,ξεπερνωντας καθε οριο και φραγμο...και παλι γκρεμιζεσαι...ποτε απο τη μια πλευρα ποτε απο την αλλη,ξεσκιζοντας γι ακομη μια φορα το κατατσακισμενο σωμα σου.Ζωντας για το συναισθημα κατεληξα να γινω αναπηρη λογικης.Δεχομαι τα χτυπηματα απο καθε τι ...απο τον παραμικρο ηχο...την παραμικρη κινηση μεσα στο οπτικο μου πεδιο...την παραμικρη λεξη του ατομου,που με ωθει να συνεχιζω παιζοντας ξανα και ξανα με το γνωστο ξυραφι...Και ο κυκλος ξεκιναει παλι καθε φορα που βρισκω τον εαυτο μου στο εδαφος...καθε φορα που νομιζω πως για μια ακομη φορα πεθανα.Δυσκολευομαι να σταθω στα ποδια μου εξαιτιας των χτυπηματων που φτανουν σαν αλυσιδωτες αντιδρασεις απ'ο,τι βιωνω στον κοσμο οπου υπαρχω.Και παλι το ιδιο....οι πληγες ξανανοιγουν και οταν αποφασιζω να πω το δυσκολο "φτανει",ειναι πια αργα.Τα μονιμα σημαδια που μου αφησαν αυτα που αποκαλουνται συναισθηματα,δεν σβηνουν.Βρισκονται παντα εκει να μου θυμιζουν ποσο ανοητη σταθηκα και....ισως ποσο τυχερη ημουν που εζησα κατι...κατι μεσα στο μουδιασμα των ανθρωπων του σημερα...Κατι φυσικο και ανεπαναληπτο...κατι που μου ανανεώνει την επιθυμια για νεες περιπετειες...κατι που πολλοι αλλοι δεν θα καταλαβουν ποτε....ναι.......η θαλασσα δεν θα χασει ποτε το μπλε χρωμα της.

Κοκκινο

Ειναι ωραιο να ξερεις οτι η ζωη ειναι ομορφη.Στο υπενθυμιζουν καθε μερα μικρα,και ισως καποτε φαινομενικα ασημαντα περιστατικα της.Ζω για το τωρα,οταν το τωρα ειναι κοντα μου και υπαρχω για το αυριο εφ'οσον αυτο θα ερθει.Τα δεδομενα των αισθησεων μου με εφοδιαζουν καθημερινα με ατελειωτα φορτια νεων αναμνησεων,νεων κομματιων του εαυτου μου...και αν τα παντα αλλαζουν σε μια μερα εγω υπαρχω για να γεννηθω απο αυτα...αναπνεω για να γινω στοιχειο των αισθησεων και των κοσμων μου.Καποιες φορες χανομαι στην ενταση των ερεθισματων γυρω μου...αλλες σακατευομαι και ανημπορη να κινηθω και να εκφρασω ευγνωμοσυνη προς ο,τι με κανει αυτο που ειμαι,πεφτω.Oταν βρισκω δυναμη να σηκωθω ειμαι μονη...μακρυα απ τους γνωστους μου κοσμους οπου...στο σημερα μονο,ανηκω...Οσα συναισθηματα απομενουν...εγκαταλελειμμένες εικονες μιας προηγουμενης γενιας,νοσταλγουν τα περασμενα μ'ενα γλυκο χαμογελο.Οι επιζωντες του δικου μου προσωρινου σημερα τρεχουν παρεα με ξεχασμενα τραγουδια και χτιζουν το αυριο που θελω...το αυριο που ισως ονειρευτηκα.Και οι σπιθες ευτυχιας που ξεπροβαλουν απο καθε ψευτικη και ταχα ηρωικη περιπετεια φτανουν στα ματια μου και με τυφλωνουν.Γινονται κοκκινα δακρυα του λεπτού και εξαφνα χανονται παλι στο παρελθον απ οπου ηρθαν...ενταση...το παζλ ολοκληρωθηκε

Πρασινο

Ζωντας σ ενα δασος προβληματων,κοιταξα καταματα την καταστροφη.Το ειρωνικο της βλεμμα συνεθλιψε,χωρις το παραμικρο ιχνος αξιοπρεπειας,τη δυναμη μου να πιστευω.Οι απογοητευσεις που εφτασαν με την πρωτο φως του ηλιου,γεμισαν ολοκληρωτικα το κρυο του δικου μου κοσμου,ξυπνώντας συναισθηματα ανηκουστα.Μ'αρεσει να λυτρώνομαι στα πρασινα νερα της λιμνης.Κι αναμεσα στο πρασινο που τους επεβαλε η στασιμοτητα τους αναγνωριζω κατι παλιο...κατι που κλαπηκε...κατι που εφυγε...περασμενα μεγαλεια.

Στις σελιδες ενος σκοροφαγωμενου κορμου οι επιθυμιες υψωνονται γερες και δυνατότερες πια,σαν πανυψηλα φρουρια πανω απο καθε "πρεπει".Η γαληνη του ανοιξι'ατικου αερα φυσαει ακαταστατα το προσωπο μου και νιωθω καθε νεκρο κυτταρο μου να ζωντανευει ξανα, περιτρυγυρισμενο απο μορφες αλλοκοτες και ξενες.Το μυστηριο του "κάποτε" φθειρει την οραση μου και τυφλωνομαι...ξεθωριαζω...τα ματια κλεινουν και καθως καθε σπιθα παραξενου υποχωρει αγκαλιασμενη με το νερο που κυλαει με φορα σ ολο μου το σωμα βλεπω τον καταρρακτη...τοποθετημενος σ ενα μερος οπου καθε χρωμα χανεται εκτος απο ενα...ηταν παντα εκει...και μου θυμιζει να ελπιζω...

Γκρί

Γνωριζοντας πως το ιδιο σου το εγω σε μισει,δεν ειναι δυσκολο να καταλαβεις πως εφτασες...εκει που δεν υπαρχει τιποτα...εκει που καθε σου προσπαθεια καταπλακωνεται απο τονους δηλητήριο διαλυμενο στο γλυκο αρωμα των παραισθησεων σου..εκει που ολα ματαιωνονται αφηνοντας πισω το μεγαλο ΓΙΑΤΙ..."γιατι ξανα?"...εχοντας φτασει στον πυθμενα,ζω μεσα απο τα κατακερματισμενα ονειρα μου,το τοτε "ειναι" μου...Eχοντας ζησει στον πυθμενα,εμαθα να ζω στο κενο...στο οριο των ελπιδων και της απελπισιας.Το δακρυ εκει δε λυτρωνει...μενουν μονο τα προσωπα αυτων που απογοητευσες να σε κοιταζουν βασανιστικα με κατανοηση και οργη...η χωρα των αντιθεσεων.τα ρολογια αντιστρεφονται και σε οδηγουν στο καθολου που καταφερες.σαν καλοκουρδισμενα ξυπνητηρια ηχουν σε καθε ακρη του σακατεμενου απο την πτωση κoρμιου σου μουδιαζοντας το συναισθημα και την αντιληψη σου...ο πυθμενας μου γιατρεψε τις πληγες και κατεληξα να κολυμπαω προς την επιφανεια προσπαθωντας να σωθω.βλεπω το φως...υπαρχει φωσ!κι αν ειναι μακρυα ακομα δεν πειραζει...ο πυθμενας μου εμαθε πως δεν μπορω να φτασω πιο κατω απ οπου βρισκομαι...ειναι ωραια η αισθηση της σιγουρης επιτυχιας.και καθως το δυνατο φως του ηλιου διασχιζει με ταχυτητα τα μαυρα νερα μου δινει τη δυναμη να τα χρωματισω γκρι.