Είναι κρίμα τα βιβλία να λιώνουν στο νερό της βροχής. Έλενα μην τα ξεχνάς στο μπαλκόνι.
-Εσύ τι έκανες φέτος?
Οι λάμπες φθορίου ξέρουν καλά να αποστειρώνουν τις περιπέτειες της ημέρας. Αφού εξαγνιστούν, συνθλίβονται πάνω σε μισογκρεμισμένους πύργους που εμποδίζουν το δρόμο προς τη θάλασσα.
-Εσύ τι έκανες φέτος?
Συνήθιζα να κάνω λίστες. Λίστες με ψώνια ,λίστες με τραγούδια, στόχους, προσωπικά ανόητα επιτεύγματα, όνειρα, καταστροφές. Λίστες με τους εαυτούς μου και τις μορφές που παίρνουν.
Ήθελα να περπατήσω στη βροχή. Να λιώσω κάτω από την βροχή σαν τη ζάχαρη που εξαφανίζει ο καφές μου.
Η βροχή απολαμβάνει να με τρομάζει. Η βροχή είναι δύσκολη. Η βροχή σε παγώνει. Αρρωσταίνει. Και όταν το νερό πέφτει από τα άγνωστα μου πουθενά, οι γελωτοποιοί βγαίνουν σε κοπάδια για να ξεδιψάσουν.
Πάντα με φόβιζαν οι γελωτοποιοί του δρόμου. Αν τους κυνηγήσεις θα σκοντάψουν πάνω στο λαχάνιασμά σου. Έτσι είμαστε.
Χάρισε μου μια αναπνοή και θα σου χαρίσω δύο
Η ανθρώπινη αδυναμία εύκολα στριμώχνει τα βλέμματα μας σε αδιέξοδες σπηλιές. Το οξυγόνο εκεί εξαντλείται υπερβολικά πολύ γρήγορα.
Μάθαμε σωστά να σκοντάφτουμε. Αυτό μετράει.
Όποιος αντέξει ξαπλωμένος στα σπασμένα γυαλιά κερδίζει έναν εαυτό.
Μέχρι εκεί φτάνει ο δρόμος.
Ύστερα πρέπει να σκάψεις καινούριο.
Μην αργήσεις, θα σε προσπεράσει η ώρα
Τα νύχια ματώνουν και τα μάτια θολώνουν.
Αυτό δεν λέγεται προσπάθεια. Λάθος ορίστηκε η ανάγκη επιβίωσης.
Σκάψε καλά. Τις άχρηστες ποσότητες άμμου να τις κάνεις καστράκια. Αυτά θα ζήσουν περισσότερο από σένα. Πες από μέσα σου την άλφα βήτα. Στο Ωμέγα βγαίνεις. Αν βρεις τα χαμένα σου παρόντα θα χρειαστείς βοήθεια να τα κουβαλήσεις ως το ποτάμι. Η φυσική λέει ότι οι πέτρες δεν επιπλέουν.
Μην πιστεύεις το μέλλον. Παίζει άσχημα παιχνίδια
Μην μπλεχτείς με τα παιχνίδια του χρόνου.
…Μοιάζουν ανούσια στη διάσταση που όλα σε σπρώχνουν προς την αντίθετη πλευρά του γκρεμού.
Τίποτα δεν σε περιμένει. Ποτέ δεν σταματάμε. Με τρελαίνουν τα δευτερόλεπτα. Μου σακατεύει τις ιδέες η στιγμή που δεν θα υπάρχω ποτέ ξανά. Όσο κι αν μάθεις να στέκεσαι στα δυο σου πόδια, αναπόφευκτα θα πέσεις κάποτε. Η ανθρώπινη φύση δεν χαρίζει. Θα χαθούμε.
Είμαι δειλή, το ξέρω. Ζω σε ψεύτικους κόσμους και χαίρομαι να χάνομαι στο παρόν, σε παρόντα που πατώντας pause μπορείς να ξεκουραστείς, σε καταιγίδες που το νερό τους ποτέ δεν σε φτάνει. Ζω σε στιγμές που εξατμίζουν την Έλενα. Κάνω ελεύθερη πτώση μόνο όταν η βαρύτητα με τραβάει προς τα πάνω. Μου αρέσει να φωνάζω δυνατά. Φωνάζω για μένα και τον κόσμο. Ουρλιάζω χωρίς φωνή. Σαν εκείνα τα όνειρα που θέλεις να ξεφύγεις από τον εαυτό σου αλλά ποτέ δεν ακούγονται οι εκκλήσεις βοήθειάς σου.
Είναι πολλές οι φωνές
Τις βλέπω τις φωνές μου. Ο καιρός τις αλλάζει όπως αλλάζει εμένα. Κάθε πρώτη του μήνα τις αφήνω να ξεκουραστούν στα μπουντρούμια τους. Μετά βγαίνουν και κλαίνε γιατί χάνονται στον κόσμο. Μας καταστρέφει ο κόσμος . Και πάντα νικάει στις λέξεις.
Οι λέξεις τους ξέρουν να σέρνονται στο σκοτάδι.
Κάθε βράδυ μαζεύω τις σιωπές μου σ’ ένα συρτάρι και τις τραγουδώ παράφωνα μελοποιημένες ιστορίες. Τους τραγουδώ πως πέθαναν και πως οι μυστήριες σκιές με τα μαχαίρια τις περιμένουν στην γωνία κάθε πρωί που τις διώχνω μακριά μου.
Νανουρίζονται και κοιμούνται. Μια φορά η μικρότερη μου είπε ότι ονειρεύεται το διάστημα. Μου είπε βλέπει σαπισμένα φεγγάρια από ροκφόρ όταν κοιμάται. Μετά τρομαγμένη τρέχει και κρύβεται στο Βεζούβιο. Πέρασαν αιώνες από την έκρηξη το ξέρει, αλλά η φύση ξέρει πάντα να χαρίζει δόσεις λάβας στους ψεύτικους φίλους της
Όσο τα χρόνια περνούσαν εθίστηκαν τα πάντα στην καταστροφή. Τους δίνει την ένταση που εγώ δεν έδινα ποτέ. Τους δίνει τις κραυγές του κόσμου που εγώ ποτέ δεν άκουγα.
Οι κραυγές κουράζονται εύκολα.
Στο τέλος της νύχτας συρτάρι κλείνει μόνο του και βυθίζεται γαλήνια στο πηγάδι με τις λάσπες.
Και οι λάσπες ξαναγίνονται βροχή.
Ανακύκλωση
Οι σιωπές ανακυκλώνονται εύκολα.
…και οι άνθρωποι.
