Aπο το κενό πάντα βλέπεις τους ανθρώπους να φεύγουν κρατώντας στο χέρι μια σακούλα πιστεύω κι δυο ψίχουλα δυστυχίας. Πιο χαμηλά δεν πάει, θυμάσαι?
Εκείνες τις μέρες οι άνθρωποι ξεφεύγουν. Περνάνε κάτω απο τα χαμόγελα και διασχίζουν με παγωμένο βήμα τις αποτυχημένες παγίδες που τους έστησες.Οι αναποδες πραγματικότητες περιστρέφονται γρηγορότερα απο όσο υπολόγιζες. Στο αμυδρό φως δεν έχει σημασία ποιος γίνεται χειρότερος απο τον άλλον. Στα σκοτάδια μας όλοι τέρατα είμαστε. Κάποιοι ανόητα στήριξαν τη λύτρωση στο φως του ηλίου.Μην τους πιστεύεις. Φροντίσε μόνο να συγυρίζεις και να χτίζεις ξάνα τα ανθρωπάκια που γδάρθηκαν πάνω στη ανθρώπινη βλακεία. Για να υπάρχει κόσμος. Για να ξαναϋπάρξει κόσμος.
Όλοι ανακυκλώσιμοι είμαστε.
Τα φεγγάρια του Ιουλίου πονάνε περισσότερο απο τ αυγουστιάτικα.
Το σκοτάδι τα τρελαίνει. Γίνονται αρπακτικά. Ακίνητα και άψυχα, έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Άπληστα φεγγάρια. Αιωρούνται πάνω απο τα επιτευγματά σου. Χωρίς να το καταλάβω, τα βλέμματα τους είχαν κλέψει τα όνειρα που άπλωσα να στεγνώσουν μετά τις ανοιξιάτικες βροχές. Τα φεγγάρια σε σκλαβώνουν με το φως τους κι εκει που δεν το περιμένεις σε εξαφανίζουν. Τα φεγγάρια είναι επικίνδυνα.
Τα φεγγάρια πονάνε πολύ.
Οι τυχεροί καταλήγουν πάλι να γλείφουν τα πόδια των νεκρών. Έτσι μαθαίνουν να μην ζούν. Να κάνουν τις λέξεις ήχους. Να λατρεύουν την ευτυχία που ποτέ δεν γνώρισαν. Να χάνουν το μυαλό τους εσκεμμένα για να γλιτώσουν.
Να περιμένουν την επόμενη καταιγίδα.
Η ζέστη ανοίγει πληγές στα σώματα και τα ταράζει. Λίγο πριν την καταστροφή σου, μηδενίζονται κι αυτά. Μη χαθείς έτσι. Παραδώσου στις πολύχρωμες δίνες τους.
Σε αφανίζουν όμορφα.
Παλεύω ν' ακουστώ μέσα απο τα προσωπά. Τα ακολουθώ και μαζί θριμματίζουμε λίγο λίγο τ' απομεινάρια του χαρακτήρα μου. Δε φοβάμαι. Με έχω μάθει. Το έχω μάθει.
Τα βράδυα του Ιουλίου όλα καταστρέφονται μελωδικά.
Καταστρέφονται όμορφα.
