Καληνύχτα.

Έχει κρύο σήμερα. Φεύγω, πάω πίσω.

Μην πας πολύ μακριά Έλενα. Εκεί ανάμεσα στα βράχια που έσπαγες σαν κοχύλια τις επιθυμίες σου θα σε βρώ.

Και δεν θα σε ψάχνω.

Μόνο θα χάνεσαι.

Και θα χάνομαι μαζί σου.

Αναπνέω ελπίδες που εξατμίστηκαν στις ζέστες. Ξεβρασμένες αποφάσεις που γίνανε κουφάρια.

Πως γίναμε κουφάρια.

Δεν τρέχω πια, κουράστηκα. Μόνο που μένω να φέρνω σβούρες γύρω απο τον εαυτό μου. Μέχρι να ζαλιστώ. Μέχρι να ξεράσω όλες τις εποχές απο μέσα μου και να μείνει το σάπιο μυαλό μου να ραγίζει κατω απο το φως του μεσημεριανού ήλιου. Μέχρι να πέσω κάτω. Μέχρι να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο απο το χώμα που συγκρατεί τα γδαρμένα μου πόδια.

Στα λεγα, μην πατάς πάνω στα γυαλιά που έσπασες.

Ποτέ δεν άκουγα.

Ποτέ δεν σ’ακουγα.

Να τα προσέχεις τα γδαρμένα πόδια μου. Θα σε κλωτσάνε μέχρι να δουν τη λυτρωτική σου λύπη στο πρόσωπο που διάλεξες να έχεις.

Μη με μεθάς άλλο με τις λέξεις. Κουράστηκα. Οι λέξεις μου τρώνε το συκώτι.

Να τις προσέχεις τις προτάσεις. Σε μαχαιρώνουν όταν τις παραμελείς.

Ζούμε τα μικρόβια των ψυχών που χάσαμε. Μια φορά ανα τρείς μήνες τα ψεκάζουμε με οινόπνευμα μέχρι να αποκτήσουν κι αυτά δικές τους ψυχές.

Ζούμε τα εμπόδια που βάζουμε στα στόματά μας για να μην φτάσουν τις σκέψεις που φοβόμαστε.

Πεθαίνουμε με τις νότες που ακούγαμε τα βράδυα να πέφτουν απο τα κομμένα αυτιά μας .

Μην με παρεξηγείς Έλενα. Έτσι ήμουν πάντα και κακό δεν θα σου κάνω. Μόνο εμένα ξέρω να βλάπτω- ίσως που και που και καμία παροιμία που διάλεξε να με πιστέψει.

Μη με πιστεύεις.

Πάντα ψέματα λέω.

Ένα ψέμα είμαι εκεί στην άκρη με τα άλλα ψέματα.

Να σε πιστεύεις.

Είσαι πολλές αλήθειες.

Εκει στην άκρη με τα άλλα ψέματα που έκανα αλήθειες.

Και θα χάνομαι μαζί σου Έλενα.

Όλοι μαζί θα χανόμαστε στις αποφάσεις μας.

Θα χάνουμε τα λάθη μας στο δρόμο και θα δημιουργούμε άλλα για να χουμε εφόδια.

Εκεί σκόρπια ,πεταμένα στους χωματόδρομους θα τα βρίσκουμε όταν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω.

Φεύγω, πάω πίσω

Πηγαίνω να βρω τα λάθη μου πριν τα πνίξει η βροχή.

Και αν δεν προλάβεις ,το χώμα γίνεται λάσπη και τα λερώνει.

Μας λερώνει.

Δεν πρόλαβα την ξηρασία.

Πνίγομαι ανάμεσα στα νερά που πέφτουν.

Στα δάκρυα που δεν πέφτουν.

Ποτέ δεν προλάβαινα.

Γύρισα σπίτι με το νερό της βροχής στα πνευμόνια μου. Γίνεσαι στοιχειό όταν χαρίζεις τις αναπνοές σου στο νερό. Γίνεσαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Να θυμάσαι Έλενα. Λίγες ζωές μείναν ακόμα. Φτου κι απ την αρχή. Πάλι απ την αρχή.

Έτσι ξεκινάνε τα φθινόπωρα.

Έτσι υπάρχουν και διαιωνίζονται οι χειμώνες.

Οι δικοί μου χειμώνες.

Εγώ είμαι. Μην φοβάσαι.

Καληνύχτα καλοκαίρι.