............................................................................ ................................................................................. .......
. Καθως η κουραση με καταβαλει ολο και περισσοτερο, αποφασιζω να χαθω στους περιεργους λαβυρινθους του τιποτα.Αδρανοποιημένη απο την αδυναμια μου,στεκομαι ανημπορη να αντιμετωπίσω ορισμενες καταστασεις και οταν νιωθω την απογοητευση να πλησιαζει,οι ανθρωποι γυρω μου σκοτεινιαζουν ολο και περισσοτερο.Οι ζοφερες σκιες τους με τρομαζουν...και το συμπαν απελπισμενο απο την απωλεια του φωτος του,ουρλιαζει δυνατα θριμματιζοντας τις αποφασεις μου σε εκατομμυρια κομματακια κρυσταλλινων "γιατι".Δεν ειναι παντα ευκολο να ζεις σε εναν κοσμο με απαιτησεις που ξεπερνουν σε σημειο αδιανοητο καθε τι το ανθρωπινο.Δεν φταις εσυ που εισαι κατι πραγματικο.Εκεινοι ,τα υπερφυσικα τους θελω,ο κοσμος τους,η αλαζονια...Εχω βιωσει την απογοητευση με καθε τροπο και τη βιωνω καθε μερα...μαθαινοντας να ζω με την απογοητευση καταφερα να φτασω στα ορια της αναπηριας μου...μπορω να κινηθω,να μιλησω,να φωναξω.Μπορω πλεον να βρισκω δυναμη να υποστηριζω αυτο που με καθιστα ανθρωπο...Μπορω να εχω το δικαιωμα να ξεπερνω ανθρωπους και καταστασεις που με πληγωνουν...Ειμαι αρκετα δυνατη να φτασω στο απειρο του δικου μου συμπαντος...οπως εγω το διαμορφωνω και το αγαπω...Τα στοιχεια που με περιβαλλουν ειναι ταυτοχρονα και κομματια μιας φωτιας που καιει συνεχεια μεσα μου και αναζωπυρωνει τη θεληση μου να ζησω και να υπερβω το δεδομενο που οι αλλοι μου επιβαλλουν.Κουραστηκα να εχουν απαιτησεις απο εμενα...Βαρεθηκα να δικαιολογω τον εαυτο μου για επιλογες που συνειδητα εχω κανει.Σιχαθηκα να αντικρουω καθε κριση οποιουδηποτε δηθεν ειδήμονα που νομιζει πως μπορει να μου επιβαλλει καποιον τροπο για να ζησω.Πανω απο τα μαυρα πρεπει τους,βλεπω τις αδυναμιες και τις δυνατοτητες μου να σχηματιζουν ενα πολυχρωμο μωσαικο,που μοιαζει με πεπλο καλύπτοντας τη μιζερια τους...Δεν απολογουμαι.Αυτη ειμαι.
Φωτογραφία: mol. (2010.κίνηση) Σ'ευχαριστώ και παλι
