Στην προδοσια των ανθρωπων βλεπω τις φλεβες σ ολο το κορμι μου να σχιζονται αιφνιδια,ξερνωντας με δυναμη το ζωτικο μου αιμα...Η οραση μου σκοτεινιαζει και τα ματια μου γινονται πηγες των ατελειωτων δακρυων που τρεχουν ακανονιστα προς ολες τις κατευθυνσεις.Ενιοτε υπεκυπτα στα λυτρωτικα μου δακρυα.Ισως καποιες φορες να με τρομαζει η ιδια η αληθεια τους αλλα δεν διστασα ποτε να κλαψω.Και οταν τα σημαδια που οι ανθρωποι αφηνουν στο δερμα μου γινονται βαθυ μωβ,τολμαω να ουρλιαξω μ'ολη μου τη δυναμη,αφηνοντας πισω στην τελευταια μου πνοη το αισθημα της πικριας που μου προκαλεσαν.Η λυπη μου γινεται καταρα τους,το ξερω,με τρομαζω...Πισω ομως απο την εκκολαπτωμενη οργη μου κρυβονται τα ιχνη των πραξεων τους.Δεν θελω να θεωρουμαι ευσυνειδητη καθως δεν ειμαι....θα ηθελα ομως παντα συνειδητα να ξεφευγω απο τις ευθυνες τους χωρις να αυτοτιμωρω εναν εαυτο που καθε τι παρα ισχυρος ειναι.Η λυπη στα προσωπα τους ειναι η αποδειξη πως ζω μεσα σ'αυτους,ονειρευομαι,ξυπναω και υποφερω μ'ολα τα πραγματικα,κατι που πραγματι μ'αρεσει.Κι αφου η ζωη ειναι τοσο γλυκια αν επρεπε να ορισω το μεγαλυτερο μου φοβο θα ηταν ο χρονος που περναει χωρις προειδοποιηση...ο χρονοσ που ξερω πως μια μερα θα στερησει τον κοσμο μου απο εμενα και εμενα απο τον κοσμο μου...ο χρονος που οταν περασει θα κανει τις μελανιες μου μεγαλυτερες...τισ μελανιες που χωρις καταστολη θα γεμισουν ολοκληρο το κορμι μου καθως εγω θα σφαδαζω σιωπηλα...οχι για τον κοσμο μου...αυτος υπηρξε......Για τους κοσμους τους που δεν μπορεσα να φτασω...κι ομως υπηρξαν...
