Πατωντας σταθερα στα ποδια μου συνειδητοποιω πως ισως τελικα ποτε μου να μην σταθηκα ορθια.Χωρις καμια πια αμφισβητηση αναγνωριζω πως ενα απο τα μεγαλυτερα μου λαθη ειμαι εγω.Ο εαυτος μου.Ο τροπος μου.Απερισκεπτα αφηνα συχνα τους ανθρωπους κυριαρχους τησ ευτυχιας και της δυστυχιας μου...Οντας τοσο ανοητη να το διακρινω,οχι λιγες φορες,η ζωη μου πλυμμυριζε απο την αχαριστια και τον εγωισμο τους.Για μεγαλα διαστηματα σταγγαλιζανε ο,τι τους εμπιστευτηκα και εγω ακινητοποιημενη απο την τυφλη μου εμπιστοσυνη προς τους παντες μετατρεπομουν σιγα σιγα σε κομματι του δικου τους παιχνιδιου,λανθασμενα νομιζοντας πως οι πληγες ηταν ο φορος τιμης που απαιτει μια πραγματικη φιλια...Μου ειναι δυσκολο να παραμενω ξεχασμενη στα βρωμερα μπαουλα των αναμνησεων τους.Στο χωμα σωριασμενη πλεον ειναι αδυνατον να καταλαβω την προελευση των ατελειωτων χτυπηματων,που χωρις λυπηση φθανουν κατα πανω μου.Ο πονος γινεται μουδιασμα...υποχωρει...Η συνηθεια των πραξεων τους μου επετρεψε να συμβιωνω με το ακρωτηριασμενο σωμα μου.Τα ανυπαρκτα πια ακρα μου γινονται ενα με την επιβιωση μου.Χωρις φωνη,παραπονο,ψυχη και αισθηματα εξακολλουθω να υπομενω τις απανωτες τους επιθεσεις...Ως το απεραντο της οργης και της αγανακτησης μου...κοντα στο τελος των αναπνοων μου.Και οταν οι τσεκουριες τους αποκτουν συχνοτητα,διχως δυναμη θεληση και υπαρξη,πουλιεμαι στο "εγω" μου.Δε θα βρισκονται κοντα μου γιατι δεν ειναι.Ενστικτο θα λεγε κανεις με δοσεις καποιου εγωισμου που θελωντας και μη εξελιχθηκε σε τερας του εφιαλτη μου.Το μαυρο του ουρανου τους με πεθαινει.Κι οταν καταφερω να ξαναγεμισω τα δευτερολεπτα μου φως,θελω να φυγουν.Φαντασματα.
