Άνοιξη.

Αύριο θα βγω και θα αρπάξω μια νύχτα

Θα την τσαλακώσω άτσαλα και θα τη βάλω κλεφτά στην τσέπη μου.

Δεν πειράζει.

Αυριο θα βγω με το χρόνο.

Θα τον κρατάω αγκαλιά και θα τον ρωτάω επίμονα αν θυμάται τίποτα απο αυτά που ξέχασα.

Με πειράζει.

Αυριο θα βγω και θα μαζέψω μία μέρα

Θα λυγίσω απαλά το κλωναράκι της και θα το σπασω μέχρι να φτύσει όλη τη ζωή απο μέσα της.

Δεν πειράζει

Αύριο θα κρεμάσω στον τοίχο δύο ανάσες.

Θα τις κρατήσω προσεκτικά και θα παρατηρώ πως εξατμίζονται στο θράσος μου.

Με πειράζει

Αύριο θα βγω και θα φυσάω τους χάρτινους ανθρώπους.

Θα τραβάω με μανία τις σκισμένες ψυχές τους και θα τις στέλνω για ανακύκλωση.

Δεν πειράζουν οι ψυχές.

Αύριο να μην ψάχνεις το εγώ σου έγινε σερπαντίνα.

Θα το κρατήσω σε ένα ξύλινο κουτί και θα το βγάζω μονο τις απόκριες

Με πειράζουν οι απόκριες.

Με ενοχλεί το εγώ σου.

Αύριο θα κοιτάζω τις γραμμούλες πάνω στα χέρια.

Θα τις μετρήσω μία μία. Συνέχεια θα τις μετράω.

Με ενοχλούν οι αριθμοί.

Με εκνευρίζουν οι μορφές σου τις απόκριες.

Αλλάζουν οι γραμμούλες εύκολα.

Αύριο θα πάω και τις σβήσω. Αν προλάβω. Να προλάβω. 

Αλλάζουν εύκολα οι μνήμες.

Αν ξεχάσω. Να ξεχάσω.