Διαφάνεια

Κυριακή, μέρα κενή. Μέρα ξεκαθαρίσματος. Μουσική απειλητικά ανοιχτή στη διαπασών…βιβλίο ερμητικά κλειστό (στη διαπασών όμως η φωνή της συνείδησης : «Ολόψυχα εύχομαι καλό Σεπτέμβρη!» ) Από τον κάτω δρόμο:

«Ο παλιατζής, Ο παλιατζής. Όλα τα παλιά μαζεύω». Εδώ κύριος! Μπορείς να μαζέψεις και τον αδερφό μου!(με το κλαρίνο του μαζί φυσικά!-τσιγκουνιές δεν κάνω) Tι ενοχλητικός ο κύριος παλιατζής. Κάθε φορά αιφνίδια και επιθετικά προσβάλει τα ακουστικά ανθρώπινα πεδία υπενθυμίζοντας σου ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να ξεφορτωθείς …παλιά, χαλασμένα , αρρωστημένα , άχρηστα. Ένα σκουριασμένο πλυντήριο, μια ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα , πολλές διαστρεβλωμένες αναμνήσεις…Θα σου βγάλω από τη ναφθαλίνη και δυο τρείς αιωνίως κατακερματισμένες σκέψεις να τις κρατήσεις –έτσι για το δρόμο. Κι αν ο παλιατζής δεχόταν να μας ανακουφίσει και από τα φορτία των άσκοπων ονείρων η ζωή μας θα γινόταν ονειρικά καθαρή…ονειρικά ψεύτικη, και πάνω απ όλα καταστροφικά μη ανακυκλώσιμη. Σε τι θα μπορούσαν να χρησιμέψουν τα άχρηστα κομμάτια του εαυτού μου, σ ‘έναν κύριο με μεγάφωνο? Αν κατάφερνε να τα συνδέσει, ίσως γινόταν πλούσιος συνθέτοντας εκπληκτικά ρεαλιστικές ιστορίες τρόμου. Στίγματά μου όμως σαν αυτά, αδύναμα , ξεθωριασμένα ,κομμάτια μιας διαφορετικής από τη δική του παράνοιας, αδύνατο και άξεστο να αποκωδικοποιηθούν, ακόμη και από μένα. Κι όποιος επιχειρήσει τη μετάφρασή τους , συνήθως χάνεται στην τρέλα του και γίνεται υπερασπιστής της βασίλισσας Σύγχυσης. Είμαστε πάντα παράλογοι οι άνθρωποι. Ονειρευόμαστε να γίνουμε παλιατζήδες μήπως και φτάσουμε έστω μέχρι κάποιον απέναντι λόφο-κάποιον απέναντι ολοκληρωτικά μη δικό μας στόχο. Ηθελημένα μπερδέψαμε την ανηφόρα με την κατηφόρα… Στην πορεία ξεχάσαμε πως αν ο κύριος-αναλγητικό προσωπικοτήτων ,είχε χρώμα, θα ήταν άχρωμος. Τα «δικά» μας όταν φεύγουν από εμάς παύουν να χρωματίζονται από τα συναισθήματά μας. Γίνονται ξένα, διαφανή , ανύπαρκτα. Και εμείς το ίδιο , αφού οι μαρκαδόροι μας , μη έχοντας τιποτ’ άλλο να μουτζουρώσουν, στρέφονται βίαια ο ένας ενάντια στον άλλον και αλληλοδιαγράφονται.

Κυριακή ,μέρα κενή. Δεν θα σε καταλάβω ποτέ. Η ζωή εκ γενετής βρώμικη , δεν καθαρίζει . Οι λογαριασμοί απλώς πληρώνονται. Δεν έχει σημασία η περίμετρος, ο κύκλος πάλι ξεκινάει. Συνείδηση μην μου μιλάς άλλο κουράστηκα. Προσπαθώ.

Λευκό

Κι αν η ελευθερία έχει όρια, προτίμησα να ξεκουράζομαι πάνω στους ανύπαρκτους φραγμούς της της. Δεν επιλέγεις όταν η λατρεμένη οξύμωρη ελευθερία είναι ιδιοκτησία και κυρίαρχός σου. Πολυαγαπημένα κενά της ατελούς ανθρωπότητας. Από τα απέραντα τίποτά τους σε απόκοσμους ανάποδους βυθούς, πέφτουν πάνω μας σαν χιονοστιβάδες και μας καλύπτουν. Καλύπτουν αδυναμίες και πάθη…εξελίσσουν τα πρόσωπα ενός κόσμου που μόνο σκληρός κατάφερε να σταθεί απέναντι μας. Ευτυχισμένα απαθλιωμένη ελευθερία κινήσεων, σκλαβωμένη στην απάνθρωπη και πάντα ανθρωπιστική ανθρώπινη πραγματικότητα. Κανείς δεν σας κατάλαβε και ποτέ δεν θα καταλάβεις. Όταν ένας τοίχος χτίζεται, ο κοντινότερος σ’ αυτόν πάντα πέφτει…Ο μαζοχισμός του είδος μας…Ποτέ λίγος πόνος δεν είναι αρκετός-χρειάζεται κι άλλος-μέχρι στο αίμα μας να ρέουν τα κατορθώματά τους. Ο κάθένας έτοιμος πάντα να δώσει πόνο, παρουσιάζεται δήθεν φιλάνθρωπος και αγαπημένος σωτήρας μιας προ καιρού πεθαμένης κατάστασης. Εκπαιδευτής και γελωτοποιός των ακλόνητων "γιατί" ,χωρίς φωνή βρέθηκα να ταλαντεύομαι ανάμεσα στις καταστάσεις. Βουβά, κατάφερα κάποιες φορές να ξεφύγω ,όταν ανακάλυψα πως δεν υπάρχει τίποτ ‘ άλλο πέρα από αυτές. Εκεί είμαστε ,εκεί ήμασταν …και εκεί θα κείτονται τα πάντα...Μακρυά απο αισθήσεις αρρωστημένες...Μικρά ψέματα ορισμών-κουπιά σε σχεδίες πραγματικών λευκών ονείρων και βεβηλωμένης πραγματικότητας. Υπάρχουμε συνήθως. Υπάρχουν για μας.