Κι αν η ελευθερία έχει όρια, προτίμησα να ξεκουράζομαι πάνω στους ανύπαρκτους φραγμούς της της. Δεν επιλέγεις όταν η λατρεμένη οξύμωρη ελευθερία είναι ιδιοκτησία και κυρίαρχός σου. Πολυαγαπημένα κενά της ατελούς ανθρωπότητας. Από τα απέραντα τίποτά τους σε απόκοσμους ανάποδους βυθούς, πέφτουν πάνω μας σαν χιονοστιβάδες και μας καλύπτουν. Καλύπτουν αδυναμίες και πάθη…εξελίσσουν τα πρόσωπα ενός κόσμου που μόνο σκληρός κατάφερε να σταθεί απέναντι μας. Ευτυχισμένα απαθλιωμένη ελευθερία κινήσεων, σκλαβωμένη στην απάνθρωπη και πάντα ανθρωπιστική ανθρώπινη πραγματικότητα. Κανείς δεν σας κατάλαβε και ποτέ δεν θα καταλάβεις. Όταν ένας τοίχος χτίζεται, ο κοντινότερος σ’ αυτόν πάντα πέφτει…Ο μαζοχισμός του είδος μας…Ποτέ λίγος πόνος δεν είναι αρκετός-χρειάζεται κι άλλος-μέχρι στο αίμα μας να ρέουν τα κατορθώματά τους. Ο κάθένας έτοιμος πάντα να δώσει πόνο, παρουσιάζεται δήθεν φιλάνθρωπος και αγαπημένος σωτήρας μιας προ καιρού πεθαμένης κατάστασης. Εκπαιδευτής και γελωτοποιός των ακλόνητων "γιατί" ,χωρίς φωνή βρέθηκα να ταλαντεύομαι ανάμεσα στις καταστάσεις. Βουβά, κατάφερα κάποιες φορές να ξεφύγω ,όταν ανακάλυψα πως δεν υπάρχει τίποτ ‘ άλλο πέρα από αυτές. Εκεί είμαστε ,εκεί ήμασταν …και εκεί θα κείτονται τα πάντα...Μακρυά απο αισθήσεις αρρωστημένες...Μικρά ψέματα ορισμών-κουπιά σε σχεδίες πραγματικών λευκών ονείρων και βεβηλωμένης πραγματικότητας. Υπάρχουμε συνήθως. Υπάρχουν για μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου