Περπατώ, περπατώ εις το λάθος.

Περνούν τα χρόνια Έλενα και γερνάς. Έλενα σταμάτα. Ξεκουράσου. Δύο στιγμούλες μόνο. Μία για μένα την αληθινή και μία για μένα την ψέυτικη.Ευτυχώς που αφού ξέβαψα ξανθά τα μαλλιά μου, οι μπάρμαν σταμάτησαν να με ρωτάνε αν είμαι όντως 18.

Δολοφόνησα πέντε χελιδόνια που έκαναν διάλειμμα απο το πέταγμά τους. Ήμουν μεγαλύτερη τότε.

Και ξυπνάω πάλι απ την αρχή. Η τρίτη μου κατάρα. Η πρώτη είμαι εγώ και η δεύτερη το "είναι" μου.

Συνειδητοποιώ. Το ξέρω.
Κάτι παραπάνω από αρκετά. Αρκετά για να περνάει ο χρόνος.

Ξύπνα πολύ κοιμήθηκες

Και αρκετά περνάει ο χρόνος.

Φέτος, για μια ακόμη φορά ξέχασα να βγάλω έγκαιρα τα Μάρτη μου.

Μάρτης: Ερυθρόλευκο βραχιολάκι που φοράμε το μήνα Μάρτιο για να μην μας καίει ο ήλιος. Κι αυτό γιατί λένε τα λαϊκά πράγματα «Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης.» (ακόμη δεν έχω καταλάβει πως σχετίζεται το συγκεκριμένο απόφθεγμα με τον ήλιο που καίει ) Μάρτη φοράω κάθε χρόνο από τότε που γεννήθηκα. Και για κάποιο λόγο πάντα ανυπομονούσα να φορέσω το μυστηριακό-«ξεδοντιάζω τον κακό ήλιο» βραχιόλι. Έβαζα στοιχήματα με τον εαυτό μου, πόσο θα καταφέρω να κρατήσω το μάρτη τυλιγμένο στο χέρι μου. Προσωπικό Ρεκόρ: Μήνας Αύγουστος. Μετά οι κλωστούλες κόβονται από μόνες τους.

Μετά αποφάσισα να γίνω μεγάλη. Έτσι για να τους σπάω τα νεύρα.Γιατι δεν είχα άλλα δικά μου να σπάσω.

Κόντρα στο ρεύμα. Έτσι είμαι. Έτσι ζω.

Μετά οι κλωστούλες κόβονται από μόνες τους.

Έβαζα συχνά στοιχήματα.

Βάζω συχνά στοιχήματα.

Είναι εξαιρετικά ενοχλητικό να σε προλαβαίνουν οι κομπίνες των άλλων προτού προλάβεις να γραπωθείς απ' την πνοή της μάχης

Έβαζα στοιχήματα και έπαιζα αγώνες

Εγώ και το μέλλον μου σφαζόμασταν σε μοιραίες χρόνιες μάχες.

Το παρελθόν έρχεται με το μέρος μου. Το παρόν είναι το ρουφιανάκι. Θα το ‘χαμε μάθει τόσα χρόνια , αλλά μεταμφιέζεται. Είναι αθάνατο το μπάσταρδο.

«Ψάξε,ψάξε ,δεν θα το βρείς»

 Με εκβιάζει. Χωρίς αυτό δεν υπάρχω.

Δεν θέλει τίποτ’ άλλο. Ο πόλεμος του φτάνει.

Εθισμένο στην αδρεναλίνη. Έπρεπε να το πρόσεχα από παλιά. Εγώ του δίνα τη δόση του. Δεν το κατηγορώ. Σταμάτησα ν αποδίδω ευθύνες. Στον δικό μου πόλεμο κανείς δεν φταίει.

Κι όλοι πονάνε

Ιδέες δολοφονούνται, μάτια βγαίνουν και στιγμές ακρωτηριάζονται βίαια από διαβολικούς ανέμους που στέλνουν υποχθόνιες κακόβουλα καλοσυνάτες ιέρειες. Μέχρι που τα δέρματα γδέρνονται άσχημα και ανεπανόρθωτα. Το μέλλον τ’ αποσύρει σε ακατονόμαστες σπηλιές, και λιώνουν κάνοντας παρέα σε άλλα δέρματα που τεράστια εξωτικά φίδια είχαν εναποθέσει εκεί κάποτε.

Δεν τα φοβάμαι τα φίδια.

Τους ανθρώπους τους φοβάμαι περισσότερο.

Οι κλωστούλες του Μάρτη πρέπει να κοπούν τον Απρίλη και η σωρός του βραχιολιού αναμένεται με καλή διάθεση να τοποθετηθεί σε σκεπή ,απαραιτήτως αποτελούμενη από κεραμίδια.

Ο λόγος: Τα χελιδόνια, συλλέγουν τις κλωστές πτώματα για να φτιάξουν τις φωλιές τους

Πώς πλέκουν τα χελιδόνια τις φωλιές τους?.

Αν υπήρχαν πλεκτές φωλιές για τις αισθήσεις μας…

Πως ζεσταίνεις την ευτυχία για να μην πεθάνει στο δευτερόλεπτο? Είναι άδικο να πεθαίνουν οι ευτυχίες από κρυοπαγήματα. Είναι εύθραυστα τα χαμόγελα. Είναι γυάλινα τα συναισθήματα.

Τώρα χαμογελάω.                      Τώρα όχι.

Γιατί δεν νιώθω παραπάνω τη στιγμή. Ελαττωματική ισορροπία. Προσπάθησα να βάλω την ευτυχία μου δίπλα στο τζάκι να κουρνιάσει. Μόνο για να ζήσει, τίποτα παραπάνω δεν θα της έδινα, το ορκίζομαι. 

Και πήρε φωτιά.

Κοίτα λίγο ψηλά. Είμαι το ανόητο παιδάκι που σου πετάει κεραμίδια στο κεφάλι.

Πίστευα πως αν χαμηλώσουν οι σκεπές τα χελιδόνια θα φτάσουν πιο γρήγορα τα όνειρά τους.

Αφού δεν είναι οι άνθρωποι , ας είναι αυτά ευτυχισμένα.

Ακόμη δεν έμαθες. Οι σκεπές δεν χτίζονται στο χώμα.

Πρόσεχε τους χειμώνες.

Κάθε Απρίλη θα είμαι το παιδάκι πάνω στις σκεπές που τους πετάει κεραμίδια.

Κάποιες φορές ίσως ζηλεύω τα χελιδόνια λίγο παραπάνω απ όσο έπρεπε.

Μη ελεγχόμενη κακία.
Δικαιολογούμαι. Πρωταπριλιά, δεν θα με μάθεις.

Πρέπει να πετάξω τη σωρό σε μια σκεπή.

Πρέπει να βρω μια σκεπή με κεραμίδια.

Μετά κόβεις τις κλωστούλες από μόνος σου.

Χωρίς εμπόδια πως θα ζήσεις και τι θα είσαι?

Και κάπως έτσι έμεινα απέξω.Έξω απο μένα. Έξω απο δω.
Δεν παραπονιέμαι.
Πρόσεχε και τα καλοκαίρια. Ο ήλιος καίει τα καλοκαίρια.

Και δαγκώνει αν δεν φοράς το μάρτη σου.