Upside down

Ξεπρόβαλλε ξαφνικά πίσω από τους τερατωδώς γεμάτους κάδους σκουπιδιών που έχουν πνίξει τις τελευταίες μέρες την πόλη. Ήταν μια συνηθισμένη Τρίτη βράδυ και αφηρημένη είχα μείνει να κοιτάζω επίμονα τις ξεσκισμένες σακούλες, αγνοώντας την δυσωδία.

« Μην στενοχωριέσαι. Όλα θα πάνε καλά. Όλα καλά θα γίνουν! Εσύ να χαμογελάς. Και οι μέρες περνούν και θα περνάν ,να το θυμάσαι.»

Ο ηλικιωμένος κύριος φορούσε ένα κόκκινο κασκόλ και έναν ξεβαμμένο μπλε μπερέ. Κουβαλούσε μαζί του μια άλλη εποχή…και δύο χάρτινες σακούλες. Γελούσε περίεργα. Και τα κουρασμένα μάτια του κοκάλωναν στον τοίχο πίσω μου, σε εκείνο το αλλοπρόσαλλο γκράφιτι με τα γιγάντια χταπόδια που διεκδικούσαν ένα χαρτονόμισμα των 5ευρώ.

Δεν συμβαίνει συχνά να μου μιλάν έτσι οι άνθρωποι στο δρόμο. Δεν συμβαίνει να μου μιλάν οι άνθρωποι στο δρόμο.

Ήταν απλά μια συνηθισμένη Τρίτη βράδυ.

«Καλά θα είμαι…

                             (Τι λέω!) Καλά είμαι!»

«Είσαι καλά?»

με ρώτησε η μαμά μου, την Τετάρτη το πρωί.

«Είναι 9 το πρωί και τρέχω να προλάβω εργασία που έπρεπε να είχα ξεκινήσει κάτι μέρες νωρίτερα. Τα μάτια μου είναι πρησμένα επειδή είμαι ξύπνια από τις 6 και κόκκινα επειδή επί ένα τέταρτο πάλευα να βάλω τους φακούς μου και όχι επειδή έχω είδος μανιοκατάθλιψης και κάνω χρήση απαγορευμένων ουσιών!»

Χρονοβόρες παρεξηγήσεις…Τραγικά φαντάσματα.

Νου της μαμάς μου σταμάτα να πηγαίνεις πάντα στο κακό! Όβερ.

Μέχρι εκεί μπορώ να κάνω κάτι. Είναι προσωπική δουλεία του καθενός να καθαρίζει τη σκέψη του.

Η Μαρία λέει:

«Βγάλε τα σκουπίδια έξω απ τη ζωή σου, πριν σε βγάλουν αυτά στο τέλος.»

Αποφεύγω τις ήττες. Προτιμώ τις πανωλεθρίες. Μπορεί ναι ανάποδα. Εγώ τους δημιουργώ τις εφιάλτες μου. Σκέψεις είναι όλα.

Λατρεμένη αντικειμενική πραγματικότητα,

καλά να περνάς εκεί που είσαι. Δεν σε φτάνω και δεν θα σε φτάσω. Μάλλον κρύβεσαι από όλους μας. Άτιμη και άδικη. Όμορφα βρώμικα παιχνίδια. Καλά κάνεις, μαζί σου είμαι. Στέλνε μόνο που και που καμία φωτογραφία σου να σε βλέπουμε πως μεγαλώνεις. Μαζί σου είμαστε

Με αγάπη, τα θύματά σου

Υποκειμενικές Μη-Πραγματικότητες.

Τα δεδομένα είναι λίγα. Οι επιλογές είναι αυτές που φτιάχνουν το παιχνίδι.

Ποιος είναι καλά στην τελική? Ποιος είναι ευτυχισμένος…ευτυχισμένος ή χαρούμενος?

Ο Άπος μου είπε χθες:

«Το ίδιο πράγμα είναι. Και άσε τους φιλοσόφους να ψάχνονται με τις χαρές και τις ευτυχίες. Απλά αυτοί δεν θα μπορέσουν να τις βρουν ποτέ. Γιατί είναι χαμένοι στη σκέψη»

«…Και για μένα δεν έγραψες στο μπλόγκ σου!»

(Ουπς)

…Και υποθέτω πως έπρεπε να τον αναφέρω. Μια ιστορία του μισο-ανήκει. Έπρεπε να αναφέρω πως εκείνο το βράδυ στην Αγίου Δημήτριου ήταν κι αυτός μαζί μου στην αναζήτηση της χαμένης τσάντας. Εγώ έψαχνα την τσάντα μου κι αυτός εμένα….όταν τρεκλίζοντας έπεφτα τελικά στο πεζοδρόμιο προκαλώντας στα πόδια μου μελανιές.

Οκ συγνώμη ντρεπόμουν! Τώρα όμως που οι μελανιές στα πόδια μου έχουν φύγει μπορώ ίσως  ν’ αναφέρω πως ήταν δίπλα μου να με συμμαζεύει και να με κρατάει για να μην διασχίζω σαν αγριοκάτσικο τους δρόμους. Είναι πρόβλημα το αλκοόλ τις Τσικνοπέμπτες. Και εκείνες τις στιγμές με μπερδεύει.

«Κόκκινο περνάμε – πράσινο σταματάμε!»

«Έλενα ανάποδα!»

Τα αυτοκίνητα στο Λονδίνο πηγαίνουν ανάποδα. Και ανάποδα έρχονται. Και τότε η Α. φώναζε συνέχεια.

«Έλενα από την άλλη μεριά!»

Θα μου λείψει η απροσεξία μου όταν την αφήσω πίσω. Μάλλον επειδή έγινε κομμάτι μου. Όχι, ήταν κομμάτι μου από παλιά. Την έχω μάθει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, μαζί μου μεγαλώνει. Κάποιες φορές γίνεται αδρεναλίνη. Άλλες φορές γίνεται τύψεις. Είναι καθρέφτες μας τα χαρακτηριστικά μας. Και αντίστροφα. Νομίζω ,δηλαδή.

Verstehst du, oder verstehst du nicht?

«Νιξ φαστέν», λέει συνέχεια η γιαγιά μου που δεν κατάφερε ποτέ να μάθει καλά γερμανικά.

Και πάντα γελάω. Πάντα θα γελάω? Κι εγω…

Νιξ φαστέν.