Chi è?

-Και εκεί στα μαγαζιά που βγαίνετε τις Παρασκευές τι κάνετε και μένετε μέχρι τα ξημερώματα?...Χορεύετε?

-Ε, άμα λάχει.

-Που δηλαδή χορεύετε? Ανεβαίνετε στις μπάρες?

-Ναι , και καμιά φορά όταν έχει πολύ κόσμο και δεν χωράμε κρεμιόμαστε από τα ταβάνια σαν τις νυχτερίδες. Ξέχασα ν’ αναφέρω πως όταν τα ρολόγια χτυπήσουν 3.00 ,πίνουμε το αίμα αθώων μεθυσμένων περαστικών.

-Μη με δουλεύεις! Που χορεύετε?

-Εκεί

-Τι είναι εκεί? Έχει πίστα?

-Ναι, μας ρίχνουν και γαρύφαλλα και μας βάζουν λεφτά στα σουτιέν.


(Προηγήθηκε συζήτηση ρουτίνας μεταξύ Έλενας και μητέρας ράτσας Αγίου Βερνάρδου. )

Η τρέλα πολλές φορές έχει περίεργα όρια…ή τα όρια της είναι υπερβολικά περίεργα και ξεπερνούν τις δυνατότητες αντίληψής μου. Θα μου πεις…δεν είχα και ποτέ ιδιαίτερη αντίληψη. Γουστάρω να ζω στον κόσμο μου. Κι αυτό είναι που κάνω συνήθως ,υποθέτω. Και ελπίζω.

«Τι κάνεις στη ζωή σου?»

Που να ξέρω…

«Μάθε λοιπόν!»

Εύκολο να το λες

 Στην πράξη  πάντα έχανα

 Και στις πράξεις.

Ποιος είπε ότι θέλω να μάθω!?

Μισώ τα μαθηματικά. Ησυχία μου έλα πίσω! Σε τρόμαξα λίγο συγνώμη, δεν θα ξαναπαίξω βιολί τέτοια ώρα στο σκοτάδι. Κι εγώ με τρομάζω, μην ντρέπεσαι…Τι?...Ναι πες μου, ακούω.

Όλοι μου λένε ιστορίες. Κι όταν δεν τις ακούω, τις ζωντανεύουν και τις παρουσιάζουν:«Δες τι ζούμε!». Δεν με νοιάζει. Θέλω να βλέπω τις αληθινές ιστορίες, όχι τις ψεύτικες αφηγήσεις. Αληθινά ψέματα. «Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ’ ένα κοτέτσι ο φωνακλάς κόκορας…» Φούλστοπ…Μνήμη απουσιάζει, παρακαλώ καλέστε αργότερα. Το παίρνω αλλιώς

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Έλενα. Και πέθανε.The End»

Αληθινή ιστορία. Και εντελώς συμπτωματικά μοιάζει με τις ιστορίες όλων μας. Οι πιο καλοστημένες. Αρχή -τέλος. Ξέχασα τη μέση

Διόρθωσις:

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Έλενα. Και έψαχνε την Έλενα και έβρισκε την Έλενα. Και μετά την ξαναέχανε. Τα βράδια κοιμόταν ήσυχη νομίζοντας πως η Έλενα ήταν δίπλα της, αλλά η Έλενα το πρωί ξαναέφευγε. Γιατί ποτέ δεν θα την έφτανε. Τα φεγγάρια έσπαγαν τις αλυσίδες και έλιωναν τις μνήμες και τους στόχους. Γιατί η Έλενα ήταν νερό και άλλαζε μορφές συνέχεια, εξατμίζονταν και ξανάπεφτε στη γη από τα ψηλά όταν την βάραιναν οι σκέψεις. Και μετά πέθανε.»

Και προτού χαρακτηριστώ  καταθλιψάκιας επεξηγώ:

That’s the circle of life

Κλασικά πράγματα.

.

Όσο πιο πολλές «Έλενες» φτάνεις ενώ δραπετεύουν, τόσες φορές περισσότερο ζωντανός γίνεσαι. Για κάτι πρέπει να πασχίζουμε άλλωστε. Κυνήγι εαυτών. Καλή τύχη.

Δεν ζήτησα ποτέ έλεος από τον εαυτό μου. Κάτι ταραγμένα μόνο χρόνια έτρεχα σε τρομακτικές εκκλησίες για να εξομολογηθώ πράξεις που διέπραττα στις ψεύτικες ζωές μου. Φοβόμουν και φόβιζα. Και στα όνειρα μου έβλεπα πολύχρωμα αλογάκια και ουράνια τόξα που γινόταν λεία των  ανεξήγητα δαιμονισμένων τριγωνοψαρούληδων. Ήθελα να γίνω ινδιάνα τότε. Ίσως επειδή είχαν μακριά μαλλιά. Μικροί μου παραλογισμοί ξεχασμένων μοιρών. Ινδιάνα δεν έγινα τελικά. Για τα τέρατα των ονείρων μου όμως ακόμη αμφιβάλλω καμιά φορά. Φταίνε τα σκοτάδια στο μπαλκόνι του απέναντι σχολείου που ενώνονται με τη φαντασία μου γεννώντας απόκοσμες σκιές.

Δεν έμαθα ποτέ τι ζητάω από μένα. Κι ίσως ποτέ να μην μάθω τι πήρα στο τέλος. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Και έχει ο χρόνος καιρούς ακόμα.

Θέλω να πω, να, ότι ποτέ δεν ήξερα τι λέω. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να μιλάν μπερδεμένα ούτως ή άλλως.

(Ντριιιιν)

-Ναι. ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ!

«….για καφέ. Με την Ελευθερία είμαι

…..Όχι δεν με νοιάζει να απαντούσες, τι στο αγόρασα το κινητό!

…..ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ ΣΟΥ ΛΕΩ

…..ναι οκ. Θα κάνω πάρτυ»,  και έκλεισε το τηλέφωνο.

Τότε η κοπέλα με τα βυσσινί εφαρμοστά ρούχα γύρισε στη διπλανή της.

-Κατεβαίνουμε τώρα γρήγορα. Μας περιμένει δύο στάσεις μετά.

Η άλλη, με τις ψηλές τρομακτικές μαύρες μπότες (από εκείνες που φοβάσαι πως πολλές φορές κρατούν οι δολοφόνοι αντί για στιλέτα) πανικοβλήθηκε. Πέρασε κάτω από το κάγκελο του λεωφορείου πίσω από το οποίο καθόταν. Αν και κατάφερε με στοιχειώδη επιτυχία ν’ απεγκλωβίσει την τσάντα της, το λουρί της οποίας είχε μπλεχτεί ανάμεσα στα καθίσματα, αποτυχημένα προσπάθησε να ισορροπήσει και έκανε βουτιά από την πόρτα του λεωφορείου, προς τον παππού που περίμενε να επιβιβαστεί. (Τελικά υπάρχουν και χειρότερα από τα δικά μου σαβουρδίσματα.) Η πρώτη δεν αντέδρασε. Αφού κοίταξε ερευνητικά γύρω της, αποβιβάστηκε (αισίως) και σήκωσε ήρεμα την ασφαλτοχτυπημένη. Ο παππούς επιβίωσε. Σαν να μην συνέβη τίποτα, μπήκε στο λεωφορείο, αρνούμενος ν απαντήσει στις ερωτήσεις των υπόλοιπων επιβατών («Είστε καλά κύριε?»). Όσο για μένα, κατέβηκα στην επόμενη στάση για να επιστρέψω σπίτι μου.

«(...  ) Así es la vida (…)»

Και πάντα συνεχίζεται...

ΥΓ.  Τα θερμά μου συγχαρητήρια σ’ εμένα. Μόλις ξέχασα ότι η μικρή μου ξαδέρφη θα ερχόταν σήμερα στη Θεσσαλονίκη και ήθελε να με δει. Καλό Πάσχα τώρα. Ημερήσιος συντονισμός με την πραγματικότητα απέτυχε.

Sì, la vita non dovrebbe essere così qualche volta

Θυμήσου να θυμάσαι μερικές φορές.