Ρόζ

Kαι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο θαυμαστός,μαγευτικός και εξωπραγματικά υπέροχος κόσμος σου πρέπει να αυτοκαταστραφεί.Έκρηξη οργής.Δεν χωράει αλλους συμβιβασμούς η πραγματικότητα και σε κάθε πόλεμο τα κρυσταλλα ειναι αυτά που σπάνε πρωτα.Δεν συμβιβάζομαι να ζω σε χάρτινους ροζ κόσμους, αλλα αρκετές φορές προς λύπησή μου το προτιμησα...Ανάγκη επιβίωσης η τρικυμμια,καποιοι ξέρουν.Ειναι δυσκολος ο χώρος της ειρωνιας.Όση δυναμη σου δίνει,απαιτει στο δεκαπλασιο για να παραμείνη η παραίσθηση ανέγγιχτη.Κι όταν δεν εχεις αλλη δύναμη να δώσεις τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια σβήνουν και με τον αφανισμό της τελευταίας ροζ σαπουνόφουσκας έρχεται το γνωριμο σκοτάδι μου.Παντα ήξερα πως μου ήταν αδύνατο να διατηρήσω τους ψεύτικoυς χρόνους οπου επέλεγα να ζησω...και παντα τους επέλεγα.Όλοι το κανουν.Δεν ειναι τασεις καταστροφικές,απλα η ελπίδα πως εκει ίσως βρεθεί κατι καλυτερο να κανεις,να ζήσεις,να γνωρισεις κανει την ψευδαισθηση δελεαστικη.Ψεύτικα όμως όλα.Η απάτη του "τέλειου" ειναι και η πιο ζοφυρη.Σε ρουφάει σαν δεύτερη Χάρυβδη σε κόσμους υποχθόνιους...εξαιρετικα πραγματικους.Εκεί που η ασφάλεια τεμαχίζεται,η διαφυγη δεν υφισταται,ήταν προσωπική επιλογη...Ταξίδια που άσχημα ξεκινούν ήλπιζα πάντα λανθασμένα πώς όμορφα τελειώνουν.Βαρέθηκα να χαιρετώ τους εφιαλτες.Παλια φιλαρακια χαμένων αιώνων.Γυρίζω το κεφαλι μου απο την αλλη."Η αγνοια δεν εβλαψε κανέναν".Ίσως εδωσε σε καποιους λιγη περισσοτερη απ'ότι επρεπε ευτυχία.Πίσω απο εκει κρυβονται όλα.Περασμενες αληθειες.Στα χαμένα ανακτορα συνάντησα πολλούς ευτυχισμένους.Oι ήδη μισογκρεμισμένες πόρτες καθε μερα καταρρεουν και τους πλακωνουν.Πότε δεν θα μαθουν.Προβλημά τους.Προ καιρου διαλεξαμε να ζουμε τη δολοφονικη ρουτινα της φαινομενικης τελειοτητας.Δεν ειναι κίνηση αδιαφοριασ.Αδυνατώ...Αν μπορουσα να σωσω εμενα θα βοηθουσα και τους υπολοιπους.Δεν χτιζονται όμως έτσι τα παλάτια.Αποφάσεις αυθαίρετες και ταυτοχρονα συνειδητοποιημένες, κρατανε πισω τα "μπροστα" μου.Αλυσσοδεμένα,ειναι ανικανα να επιστρέψουν εκει οπου ανηκουν.Η ευτυχία παύει να ιχύει όταν την πιστεψεις.Η τιμωρία μας.Κάποια φίλη μου είπε οτι οι εκ γενετης τυφλοι βλέπουν όνειρα με ήχους.Δεν ακούω άλλα.Τουλαχιστον όταν ξυπνησω θ'αντικρυσω τον κόσμο.

(σημειωση: Αλεξανδρα ευχαριστω.Μη φοβασαι που ονειρευεσαι.Δεν ειναι παντα κακό.Θα βρεις την αληθεια σου μακρυα απο τη θαλασσα και τις απελπισμενες διηγησεις καποιων.Ειναι διπλα σου.)

Κοκκινο

Ειναι ωραιο να ξερεις οτι η ζωη ειναι ομορφη.Στο υπενθυμιζουν καθε μερα μικρα,και ισως καποτε φαινομενικα ασημαντα περιστατικα της.Ζω για το τωρα,οταν το τωρα ειναι κοντα μου και υπαρχω για το αυριο εφ'οσον αυτο θα ερθει.Τα δεδομενα των αισθησεων μου με εφοδιαζουν καθημερινα με ατελειωτα φορτια νεων αναμνησεων,νεων κομματιων του εαυτου μου...και αν τα παντα αλλαζουν σε μια μερα εγω υπαρχω για να γεννηθω απο αυτα...αναπνεω για να γινω στοιχειο των αισθησεων και των κοσμων μου.Καποιες φορες χανομαι στην ενταση των ερεθισματων γυρω μου...αλλες σακατευομαι και ανημπορη να κινηθω και να εκφρασω ευγνωμοσυνη προς ο,τι με κανει αυτο που ειμαι,πεφτω.Oταν βρισκω δυναμη να σηκωθω ειμαι μονη...μακρυα απ τους γνωστους μου κοσμους οπου...στο σημερα μονο,ανηκω...Οσα συναισθηματα απομενουν...εγκαταλελειμμένες εικονες μιας προηγουμενης γενιας,νοσταλγουν τα περασμενα μ'ενα γλυκο χαμογελο.Οι επιζωντες του δικου μου προσωρινου σημερα τρεχουν παρεα με ξεχασμενα τραγουδια και χτιζουν το αυριο που θελω...το αυριο που ισως ονειρευτηκα.Και οι σπιθες ευτυχιας που ξεπροβαλουν απο καθε ψευτικη και ταχα ηρωικη περιπετεια φτανουν στα ματια μου και με τυφλωνουν.Γινονται κοκκινα δακρυα του λεπτού και εξαφνα χανονται παλι στο παρελθον απ οπου ηρθαν...ενταση...το παζλ ολοκληρωθηκε