Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Και? (ΙΙ)



Επί της οθόνης…

Η κόκκινη βαλίτσα μου έμεινε πίσω. Χαιρέτησα γρήγορα την Α. και στράφηκα στην εξυπηρετική κυρία για περαιτέρω οδηγίες.

-Θα πας από εκεί, μου είπε δείχνοντας τον χώρο πίσω μου, «και θα το βρεις, είναι εύκολο»

Πολλά εύκολα, εύκολα γίνονται δύσκολα. Και έχω ταλέντο στο να χάνω και να χάνομαι. Άρχισα να τρέχω.       
«ευχαριστώ»

Έλεγχος

 «Θα μπορούσα μήπως να περάσω μπροστά? Ξέρετε πρέπει να προλάβω το αεροπλάνο μου» ,μισοφώναζα απελπισμένη. Αφού μ ‘ακούν, γιατί φωνάζω? Πρέπει ν’ αρχίζω να ελέγχω τους τόνους μου. Πρέπει ν’ αρχίσω να ελέγχω εμένα.

-Τι ώρα πετάς?
-8.45
(Κοίταξε το ρολόι της.)
-8.22, ξέρω. Άρχισα να τρέμω.
-Φυσικά! πέρασε μπροστά!
«…Και καλή τύχη»

Τους συμπαθώ πολύ τους ευγενικούς ανθρώπους. Έχουν τον τρόπο τους να είναι άνθρωποι. Οι Νεάτερνταλ είναι αυτοί που μου τη δίνουν.

Αν θέλεις να λέγεσαι κάτι , γίνε κάτι.
Και φύγε, εμποδίζεις.

Αγνώστου Ταυτότητος Γήινος Κλειστός Χώρος

Και έτρεχα. «Συγνώμη μπορείτε να φύγετε από τη μέση? Πρέπει να περάσω, βιάζομαι , αλήθεια»
-Εμποδίζω συγνώμη.
-Δεν πειράζει, ευχαριστώ.

Έμοιαζε με τα συνηθισμένα Duty-Free Shops. Αλλά δεν ήταν Shops. Έμοιαζε περισσότερο με εξωγήινο εμπορικό κέντρο. Έτσι το έβλεπα εγώ τουλάχιστον.

Ηρέμησε Έλενα, η κυρία είπε ότι είναι εύκολο να βρεις την πύλη 62
Ηρέμησε Έλενα. Γιατί την ακούω τόσο συχνά αυτή τη φράση?

Έλενα πρόσεχε.
Έλενα κοίτα.
Έλενα άκου.
Έλενα φύγε. Φύγε τρέχοντας γιατί θα μείνεις πίσω.

Έχω ένα αεροπλάνο να προλάβω.

«Με συγχωρείτε, έχω πάρει το σωστό δρόμο?»
«Νομίζω , ναι»

-Δεν βρίσκω την πύλη 62.
-Προς τα κάτω , είπε ο κύριος με το μωβ πουλόβερ δείχνοντάς μου μία ράμπα που έμοιαζε να φτάνει στα έγκατα της γης.

Έλενα συγκεντρώσου

Μ’ αρέσει να κοιτάζω τα’ αντικείμενα με τρόπους περίεργους. Μ’ αρέσει να χάνομαι στην φανταστική μου όραση, διακρίνοντας πράγματα που οι φαντασίες άλλων διακρίνουν αλλιώς.
Μ’ αρέσει να μιλάω σε αγνώστους και ν’ ακούω τις ιστορίες τους. Μ’ αρέσει να κουνιέμαι όταν μιλάω, να γράφω με ορνιθοσκαλίσματα που κανείς δεν καταλαβαίνει, να κάνω χαζές ερωτήσεις. Μ’ αρέσει να βγαίνω έξω χωρίς τα γυαλιά μου ,προσπαθώντας να μαντεύω ανθρώπινες φιγούρες. Μ ‘αρέσει να τρέχω ,να φεύγω μακριά. Θέλω να τρέξω. Πρέπει να φύγω. Το αεροπλάνο…Μη χάνεσαι.

Έλενα συγκεντρώσου.

Ο διάδρομος κάτω από την κυκλική ράμπα ήταν άδειος. Νόμιζα πως είχε εκκενωθεί για κάποιο λόγο. Θύμιζε εκείνους τους κενούς διαδρόμους που βλέπουν στις ταινίες οι άνθρωποι που χάνουν τ’ αεροπλάνα τους.



-Τι γίνεται όταν κάποιος χάσει το αεροπλάνο του?
-Φτιάχνει καινούριο και πετάει μ’ εκείνο.
-Κι αν πέσει?
-Πέφτει κι αυτός μαζί
-Κι αν πεθάνει?
-Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν σε φανταστικές πτήσεις αεροπλάνων. Υπάρχει και ο καρκίνος.



-Please tell me, what are you looking for?
-62. Δεν έβγαινε ήχος. Το στόμα μου είχε στεγνώσει. Δεν μπορούσα να πάρω αναπνοή. Είχα λαχανιάσει και ζαλιζόμουν. Καθάρισα γρήγορα το λαιμό μου. “Gate 62”,κατάφερα να πώ.
-Πηγαίνεις Θεσσαλονίκη λοιπόν! Από εδώ. Ίσα που προλαβαίνεις. Ηρέμησε.

Οι άνθρωποι μιλούν περίεργες γλώσσες. Είναι μια απ τις λίγες φορές που χαιρόμουν ακούγοντας ελληνικά. Θα μπορέσω να φύγω. Με περιμένει ένα σπίτι να συμμαζέψω. Πριν το ταξίδι είχα αφήσει το πτώμα ενός ποτηριού στο πάτωμα του δωματίου μου. Δεν προλάβαινα να συμμαζέψω τα θρυψαλάκια. Βιαζόμουν. Τελευταία στιγμή πάλι.

«Συνέχεια τρέχεις» ,μου είχε πει εκείνος ο περιπτεράς κάποτε. Ήταν μια από εκείνες τις μέρες  που έτρεχα να προλάβω λεωφορεία. Όλες τις μέρες.


Έχω ένα αεροπλάνο να προλάβω.

Δεν ξέρω πως λέγεται εκείνος ο χώρος του αεροδρομίου. Δεν ξέρω κιόλας αν έχει σημασία. Οι άνθρωποι κάνουν ουρά και ένας ένας επιβιβάζονται. Είμαι έτοιμη. Είμαι καλά. Είμαι κόκκινη και δεν μπορώ να πάρω αναπνοή.

-Καλά?
-Ναι, δεν προλαβαίνω το αεροπλάνο μου?
-Ναι, προλαβαίνεις το ξέρω. Είσαι καλά? Ηρέμησε.

Έλενα ηρέμησε. Πάλι.

Οι άνθρωποι στο αεροπλάνο με κοιτούσαν περίεργα. Είμαι περίεργη, δεν με ενοχλεί. Μάλλον οι άλλοι ενοχλούνται.
Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό. Ποτέ δεν αποφάσισα να γίνω Τειρεσίας, και δεν θα γίνω τώρα. Τα προβλήματα ξεκαθαρίζονται μπροστά μου, αλλιώς δεν ξεκαθαρίζονται καθόλου. Και σαπίζουν

Κάθομαι στη θέση μου.

Κάπου.

Δεν κατάφερα να δω την απογείωση ,καθώς προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου.
Άνοιξα ένα βιβλίο, και έβαλα τα’ ακουστικά στ’ αυτιά μου. Ποτέ δεν θα κουραστώ ν’ ακούω μουσική.
Δεν πρόλαβα ν’ αποχαιρετήσω το Λονδίνο. Όχι όπως ήθελα. Όχι χωρίς τη βαλίτσα μου.

Αγαπητέ Λέμονι Σνίκετ, ελπίζω να μ’ ακούς

-Όταν κάποιος χάσει την ταυτότητά του, τι γίνεται?
-Παύει να υπάρχει

-Χρειάζομαι ταυτότητα για να βγω από το αεροπλάνο?
-Υποθέτω πως ναι.
-Ναι.

Η ταυτότητα πουθενά. Μέχρι που προσγειωθήκαμε. Η ατυχία μου δεν τελειώνει ποτέ. Ο κόσμος δεν τελειώνει ποτέ.
Νωρίτερα, αποφάσισα να αναζητήσω την ταυτότητα μου. Επί 45 λεπτά έψαχνα. Κοίταξα σε όλες τις τσέπες της τσάντας μου, στις τσέπες των καθισμάτων, κάτω από τα πόδια μου, κάτω από τα πόδια του ηλικιωμένου Άγγλου τουρίστα που καθόταν δίπλα μου ,ψάχνοντας παράλληλα τρόπους να τον κάνω να σταματήσει να μου ζητάει συγνώμη επειδή τον μετακινούσα συνέχεια

 «Im sorry»
-Εγώ να δεις.

Άντε να εξηγήσεις τώρα. Είχα ξεχάσει αγγλικά και ελληνικά από τον πανικό μου. . People are strange.

Σημείωσε: H υπερβολική ευγένεια λιώνει εγκεφαλικά κύτταρα. Να μην κάνω κατάχρησή της.

«Ελπίζω να την βρεις την ταυτότητα σου, εγώ πρέπει να κατέβω εδώ», μου είπε όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Λες και εγώ θα έμενα για πάντα εκεί.


-Κι όταν κάποιος χάσει την ταυτότητά του τι γίνεται?
-Ρωτάει το προσωπικό του αεροπλάνου αν την βρήκε.


«Εδώ είναι η ταυτότητά σας. Είμαστε εδώ για ό,τι μας χρειάζεστε.»

Μάθε να ρωτάς. Μάθε να ρωτάς και άλλες ερωτήσεις πέρα από τις συνηθισμένα ανόητες δικιές σου. Και μάθε να προσέχεις την ταυτότητά σου. Μάθε να μην χάνεις την Έλενα.

Μάθε να μαθαίνεις.

-Μα φυσικά, τα παθήματα να γίνονται μαθήματα.

Κλασική μαμά.
Κοίταξα για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη μετά από 7 μέρες. Ίσως να μου λειψε λίγο τελικά. Την Παρασκευή έχει Άδυτο μέχρι ξημερώματα. Ναι μου λειψε.


Υ.Γ

 Αγαπητή μου κόκκινη βαλίτσα,

Θα έρθεις πίσω. Τέλος οι επιπλέον διακοπές. Όχι χωρίς τη δική μου συνοδεία τουλάχιστον. Το Λονδίνο δεν είναι για μικρές ανήμπορες κόκκινες βαλίτσες, χωρίς κάρτα επιβίωσης. Μάθε το πια. Και σταμάτα να αργείς στα τσεκ ιν.


Καλή ξεκούραση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου