Έχετε κάρτα επιβίωσης? (Ι)

Κάπου στο Λονδίνο

Κοιτάω το ρολόι. Ώρα 5.22. Λεωφορείο άφαντο. Περιμένουμε λοιπόν. Κρύο. Όμορφος πάγος. Γλυκιά παγωνιά που δείχνει σαν ασημόσκονη πάνω στα αντικείμενα. Λεωφορείο άφαντο. Αρρωστημένη παγωνιά. Το κρύο σου τρυπάει τα πνευμόνια. Μπορεί να φταίει και η βρογχίτιδα. Κάπου είχα βάλει τα γάντια μου…

-Τι γίνεται όταν κάποιος χάνει το αεροπλάνο του?

-Περιμένει το επόμενο.

Μικρές σαΐτες είναι οι σκέψεις. Διπλώνουν και πετάνε παντού. Προς όλους και όλα.. Για όλους και όλα.  Ξεσκίζουν εκείνους που αρνούνται να αφεθούν στα όνειρα. Μουδιάζουν τα μυαλά εκείνων που επέλεξαν να ζουν αποκλειστικά στα όνειρα. Χαϊδεύουν τα μάτια των τρελών. Παίζουν με τις φαντασίες και κρύβονται από τις λογικές. Είναι ύπουλες οι σκέψεις.

Η Α. τραγουδάει σε μια περίεργη γλώσσα.

Γιατί ποτέ μου δεν έμαθα καμία περίεργη γλώσσα?

Παύση. Κάτι ακούω.

Οι άνθρωποι μιλάνε σε περίεργες γλώσσες. Ο καθένας λέει τα δικά του και άντε να συνεννοηθείς μετά. Κουράστηκα να καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Πάει καιρός που σταμάτησα να το παίζω ψυχολόγος. Βγάλτε άκρη μόνη σας.

Κανείς δεν τους καταλαβαίνει καλύτερα απ' τα τίποτα

Ακούω το λεωφορείο. Λάθος συναγερμός. Περνάει από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Λάθος λεωφορείο. Θυμήσου πρέπει να πάρουμε το U1 που κατεβαίνει προς το κέντρο του Uxbridge.

Θυμήσου να προλάβεις το αεροπλάνο.

Θυμήσου να σκεφτείς

Θυμήσου να ζήσεις.

Διάβασα κάποτε… “Know happiness”

Τελικά μόνο να με προστάζω είμαι ικανή. Χωρίς ποτέ να με υπακούω. Η μάχη πάντα ίση. Δεν τελειώνει. Ποτέ δεν θα νικήσω .Ποτέ δεν θα με νικήσεις.

Δεν κατάλαβα πως.Ανέβηκα στο λεωφορείο που επιτέλους είχε φτάσει. Δικός μου ο  κόσμος. Νοητά ζωγράφιζα τις σκέψεις μου στα παράθυρα. Θα έμοιαζαν με σκουριασμένα αεροπλάνα αν είχαν μορφή. Ήχο δεν θα είχανε ποτέ, το ήξερα. Γλυκιά κακοτυχία.

Underground station

Μόλις χάσαμε το πρώτο τρένο. Με το δεύτερο λοιπόν. Γίνονται έργα στη Metropolitan τα Σάββατα και πρέπει να κατέβουμε στην Rayer ’s Lane για ν’ αλλάξουμε τρένο. Το Gatwick είναι μακριά. Πολύ μακριά.

Οι άνθρωποι προτιμούν να στέκονται μακριά. Φοβούνται μήπως γλιστρήσουν στις τύψεις τους. Κι εγώ.

Αλλαγή τρένου. Από ποια μεριά περνάει? Μπερδεμένο Λονδίνο.

6:13, δεν προλαβαίνω 

Η γραμμή Picadilly δεν έχει θέρμανση. Βρήκα τα γάντια μου. Και ξημερώνει. Γιατί έχω τόσο καιρό να δω ηλιοβασίλεμα?

Θυμήσου: Να ξυπνάς νωρίτερα τα πρωινά. Και κόψε τους πολλούς καφέδες. Η μαμά λέει σου φέρνουν υπερένταση. Δεν έχει άδικο.

                                                            Δεν έχει δίκιο.

Η φωνή στο μικρόφωνο…

Ατυχία. Η γραμμή σήμερα θα τερματίσει στην στάση Acton Town. Έχουν Ολυμπιακούς αγώνες του χρόνου οι Λονδρέζοι. Το μετρό χρειάζεται επισκευές…

Ποτέ δεν κατάφερα να επισκευάσω τα όνειρά μου

Μου άρεσε να τα βλέπω κουτσά να σκοντάφτουν στους ασφαλτόδρομους και να σπάνε τα κρανία τους. Τόσο ανακουφιστικός ο ήχος της καταστροφής μερικές φορές.

Μην προσπαθήσεις άλλο. Τα όνειρα αυτοκτονούν.

Αγαπημένη ματαιότητα.

Και έχει κρύο.

District Line

Tο φοβάμαι τ’ όνομά της. Φοβάμαι πάντα τα ονόματα των πραγμάτων που δεν έμαθα καλά να συλλαβίζω.

Στην ορθογραφία ήμουν καλή πάντα. Μόνο κάποιες λέξεις με μπερδεύουν. Και αρχίζω και ξεχνάω.

Αγαπητέ Λέμονι Σνίκετ,

Κατάφερα να γίνω πιο άτυχη από τους χαρακτήρες σου και δεν χρειάστηκε καν να εισβάλω σε δωμάτια με γιγάντια θανάσιμα ερπετά και να βουτήξω σε λίμνες με απόκοσμα πλάσματα που σου ρουφάνε το αίμα.

Gatwick express

Το εξπρές περίμενε ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει. Κι εμείς μαζί του. Bad Timing πάντα.

Ξέρω από αυτά. Συνήθισα πολύ καλά να με μισούν οι συγκυρίες . Θέλω να τρέξω. Ο ήλιος με τυφλώνει. Τον ξέχασα τον ήλιο.

-Τι γίνεται όταν κάποιος χάσει το αεροπλάνο του?

-Δεν ξέρω

Gatwick airport

Είσοδος

Είχα ξεχάσει τα τρενάκια φαντάσματα. 5 λεπτά εκεί. Και άλλα 5 μέχρι το check in.

-Μπαμπά τι γίνεται αν δεν προλάβω το check in?

-Σε ξένη χώρα είσαι , δεν ξέρω.

Σε ξένες χώρες ζω μονίμως. Πλέον αδυνατώ να ξεχωρίσω το ξένο με το οικείο. Μίξεις χρωμάτων .Μπερδεμένοι εαυτοί. Έτσι είναι η Έλενα.Ξέρεις.

Check In

Επιτέλους…προ του τέλους.

-Με συγχωρείτε, το Check In έχει κλείσει

-Πτήση για Ελλάδα?

-Ναι.

-Μην ανησυχείτε θα το τακτοποιήσουμε αρκεί να βρείτε έναν υπεύθυνο.

Εγώ είμαι υπεύθυνη

Είμαι? Πόσες φορές παρέλειψα απλώς να αναλάβω ευθύνες? Πόσες ακόμη τις μεταμφίεσα για να ξεφύγουν διακριτικά μακριά μου.

Είμαι υπεύθυνη?

« -Ανεύθυνο πλάσμα, σταμάτα να γκρεμίζεις τα πάντα γύρω σου, δεν με λυπάσαι? Λίγη προσοχή, λίγος σεβασμός σ’ εμένα που συμμαζεύω ο, τι καταστρέφεις!»

Την λυπάμαι κάποιες φορές τη μαμά μου.

Λίγη προσοχή- αυτό είν’ όλο?

Όλοι από κάτι λίγο ζητάνε.

Και τα κάτι λίγο γίνονται πολλά. Γίνονται αστέρια και δεν μετριούνται. Πόσα ακόμα?

18.

Δεκαοκτώ χρόνια έχω ζήσει μέχρι τώρα. Πόσα ακόμα?

-Όλα εντάξει. Μπορείτε τώρα να επιβιβαστείτε.No worries.

Κρατούσα την κόκκινη βαλίτσα.

-…χωρίς αποσκευές, συνέχισε με γλυκιά φωνή η εξυπηρετική υπάλληλος.

«Είναι πολύ αργά για τις αποσκευές σας» εξήγησε.

Είναι πολύ αργά.

Μην κοιμηθείς ακόμα, έχεις να προλάβεις ένα αεροπλάνο.

Είχα σοκαριστεί. Την κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια. Η κόκκινη βαλίτσα μου λοιπόν θα έμενε πίσω. Βρες δικαιολογίες τώρα. Όχι, βρες το αεροπλάνο.

-Θα ανεβείτε κυρία μου τελικά στο αεροπλάνο?

-Νννν…ναι ασφαλώς!

Δεν μπορούσα να αρθρώσω εύκολα τις λέξεις. Μπορεί να φταίνε και τα αγγλικά μου.

-Τι γίνεται όταν κάποιος χάσει το αεροπλάνο του?

-Μένει πίσω.

«Εγώ είμαι υπεύθυνη»

(…)