Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

domino dayS


Μονίμως αφηρημένη, συνηθίζω να πέφτω πάνω σε αντικείμενα προκαλώντας υλικές καταστροφές στο μεγαλύτερο μέρος του περιβάλλοντος όπου κινούμαι. Το ίδιο κάνω και με τους ανθρώπους . Ασχέτως αν κάποιες φορές στο δρόμο πέφτουν εκείνοι πάνω μου και με ταρακουνούν χωρίς να ζητούν καν συγνώμη. Βαρέθηκα τους ελιγμούς στο δρόμο.


«Κύριε μου το ξέρω πως έχω ύψος μόλις 1.56 , αλλά δεν είστε δα και ο Γκιούλιβερ στο νησί με τους πυγμαίους ,ώστε να μην με δειτε! Δεν θα πονέσει αν απλά γυρίσετε τον ώμο σας λίγες μοίρες ενώ περνάτε από δίπλα μου».


Αλλά οι άνθρωποι είναι αγενείς. Προσέχω πάντα να μην πέφτω πάνω τους. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η Έλενα στα αστικά λεωφορεία, όταν η μικροβιοφοβία μου (εξαιρετικά ντροπιαστική συνήθεια ) δεν μου επιτρέπει να κρατηθώ από τις λαβές του λεωφορείου, με αποτέλεσμα να κλυδωνίζομαι σαν να με παρασύρει κάποιος υπερφυσικά δυνατός βαρδάρης, που φτάνει από άλλη διάσταση. Κατάληξη κατανοητή και αναμενόμενη : ανθρώπινα ντόμινο. Και μιας και τιμώ αρκετά συχνά τον ΟΑΣΘ , θα μπορούσα να χαρακτηρίζω την καθημερινότητά μου ως μία σειρά domino days.

Μέρες Ντόμινο. Μέρες που πέφτουν η μία πάνω στην άλλη σαν πολύχρωμες ασταθείς πλάκες. Εφάπτονται και έπειτα απομακρύνονται. Μέρες που γκρεμίζω ανθρώπους και αντικείμενα και μέρες που γκρεμίζομαι κι εγώ μαζί τους.

Κάνω συχνά λάθη. Λάθος πράξεις, λάθος υπολογισμοί (ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά) ,λάθος κινήσεις ,λάθος σκέψεις, λάθος τηλέφωνα.

(Σχετικά με το τελευταίο)
Ημέρα: 4η Μαρτίου.
Ώρα:  3:45

Εκείνο το βιβλίο έπρεπε να επιστραφεί ως την 1η Μαρτίου. Απελπίστηκα. Δεν ήθελα να χάσω, βλέπεις , το δικαίωμα δανεισμού. Έσπευσα λοιπόν να καλέσω στη βιβλιοθήκη για να ανανεώσω το δικαίωμα δανεισμού του συγκεκριμένου βιβλίου…

Mπιπ Μπιιιιιπ. Μπιπ Μπιιιιιπ .Μπιπ Μπιιιιπ ( Καλεί)

-Παρακαλώ?
-Χαίρετε
-Χαίρετε.

(Μικρό διάστημα σιωπής. Περίμενα η κυρία στην άλλη άκρη της γραμμής να με ρωτήσει τι θέλω. Έτσι κάνουν συνήθως οι άνθρωποι .Με ρωτούν συχνά τι θέλω ,και πάντα ξεχνάω ή δεν ξέρω )

(Η κυρία, με πολύ ευγενικό τόνο: )
-Να σας στείλω κάπου?
-Θα ήθελα να ανανεώσω ένα βιβλίο που δανείστηκα πριν κάποιες μέρες

Πάντα είμαι τόσο αφελής που πιστεύω αυτά που μου λένε οι άλλοι. Κι ας εννοούν κάτι διαφορετικό. Προφανώς στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο ευγενικός τόνος της κυρίας στην άλλη γραμμή με εμπόδιζε να κατανοήσω πως η εννοούμενη απάντηση στην ερώτησή της «Να σας στείλω κάπου?», δεν ήταν στον « τηλεφωνικό υπεύθυνο» του τμήματος λογοτεχνίας, αλλά «Στο διάολο»

-Θα ήθελα ν’ ανανεώσω ένα βιβλίο.
-Όχι
-Συγνώμη?
-Όχι , τι βιβλίο να ανανεώσεις ,σα δεν ντρέπεσαι! Πού πήρες σε εμάς-άρρωστοι άνθρωποι, στις 3.30 το μεσημέρι για να ανανεώσεις ένα βιβλίο?
-Στην κεντρική βιβλιοθήκη?
-Στα τσακίδια!

Μπιπ Μπιιιιπ. Μπιπ Μπιιιιιπ

Rewind…
Όχι ειλικρινά δεν ντρέπομαι γιατί δεν το ήξερα. Τόσα δεδομένα σήμερα, δύσκολη η δουλειά των τέλειων ανθρώπων. Όταν αποφασίσω να συστήνομαι στους άλλους ως φωτεινός παντογνώστης θα το έχω υπόψη μου. Τότε θα ντρέπομαι. Όχι για την άγνοια μου. Επειδή έγινα κάτι μη ανθρώπινο.

«σε εμάς-άρρωστοι άνθρωποι»
Ξανά στην θεωρία περί ανθρώπινου μαζοχισμού. Οι άνθρωπου γουστάρουν να είναι άρρωστοι. Να είναι θύματα των άλλων και θύματα της κοινωνίας.

Η κυρία στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου ,παρόλο που δεν διευκρίνισε άλλα σημαντικά πράγματα που διευκρινίζεις όταν γνωρίζεις κάποιον (όνομα!), δεν δίστασε να μου εμπιστευτεί την κατάσταση της υγείας της. Ας την ονομάσουμε λοιπόν Ευλαμπία (όπως τη συνονόματη του ομώνυμου τραγουδιού που ήταν επίσης ασθενής από αγνώστου φύσεως ασθένεια ) Θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν προσδιόριζε το είδος της ασθένειας. Σωματική ή ψυχική? Έτσι θα είχα κι εγώ τη δυνατότητα να της δώσω ένα ίσως πιο ελκυστικό όνομα :

Ακολουθεί ηθικό δίδαγμα της ημέρας…

«Μην τηλεφωνείτε κατά λάθος σε άρρωστους ανθρώπους στις 3.30 το μεσημέρι. Καλέστε τους στις 3.31»

Και μια δική μου διευκρίνιση:

Θα ζητούσα συγνώμη αν η κυρία Ευλαμπία από τα Tσακίδια ( όπου κάλεσα αντί της κεντρικής βιβλιοθήκης-βορεινό χωριό της Ηπείρου να υποθέσω?) κατανοούσε την ανθρώπινη φύση μου και δεν έκλεινε το τηλέφωνο προτού προλάβω ν’ απολογηθώ για το μέγα λάθος μου.

Hide and sick

Οι άρρωστοι δεν έχουν χρόνο για συγνώμες.

«Μαμά δεν θέλω να πάω σχολείο»

Nancy says:

«Σχολή το λένε μάθε το επιτέλους!»

Δεν μεγαλώνουμε ποτέ τελικά.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου