Πρασινο

Ζωντας σ ενα δασος προβληματων,κοιταξα καταματα την καταστροφη.Το ειρωνικο της βλεμμα συνεθλιψε,χωρις το παραμικρο ιχνος αξιοπρεπειας,τη δυναμη μου να πιστευω.Οι απογοητευσεις που εφτασαν με την πρωτο φως του ηλιου,γεμισαν ολοκληρωτικα το κρυο του δικου μου κοσμου,ξυπνώντας συναισθηματα ανηκουστα.Μ'αρεσει να λυτρώνομαι στα πρασινα νερα της λιμνης.Κι αναμεσα στο πρασινο που τους επεβαλε η στασιμοτητα τους αναγνωριζω κατι παλιο...κατι που κλαπηκε...κατι που εφυγε...περασμενα μεγαλεια.

Στις σελιδες ενος σκοροφαγωμενου κορμου οι επιθυμιες υψωνονται γερες και δυνατότερες πια,σαν πανυψηλα φρουρια πανω απο καθε "πρεπει".Η γαληνη του ανοιξι'ατικου αερα φυσαει ακαταστατα το προσωπο μου και νιωθω καθε νεκρο κυτταρο μου να ζωντανευει ξανα, περιτρυγυρισμενο απο μορφες αλλοκοτες και ξενες.Το μυστηριο του "κάποτε" φθειρει την οραση μου και τυφλωνομαι...ξεθωριαζω...τα ματια κλεινουν και καθως καθε σπιθα παραξενου υποχωρει αγκαλιασμενη με το νερο που κυλαει με φορα σ ολο μου το σωμα βλεπω τον καταρρακτη...τοποθετημενος σ ενα μερος οπου καθε χρωμα χανεται εκτος απο ενα...ηταν παντα εκει...και μου θυμιζει να ελπιζω...