Πονας...χανεσαι στους τεραστιους διαδρομους της ανοητης και ανουσιας φιλοδοξιας σου...μονο το συναισθημα...Η παραμικρη δοση χαρας με εκστασιαζει,με ακινητοποιει και υπο τον ελεγχο της,ζω για να αισθανομαι...και οταν αισθανομαι ποναω...Γιατι ειναι δυσκολο να ισορροπησεις στη σωστη πλευρα του ξυραφιου,και καθοδηγουμενη απο το συναισθημα,τρεχεις πανω σ 'αυτο με ιλιγγιώδη ταχύτητα,ξεπερνωντας καθε οριο και φραγμο...και παλι γκρεμιζεσαι...ποτε απο τη μια πλευρα ποτε απο την αλλη,ξεσκιζοντας γι ακομη μια φορα το κατατσακισμενο σωμα σου.Ζωντας για το συναισθημα κατεληξα να γινω αναπηρη λογικης.Δεχομαι τα χτυπηματα απο καθε τι ...απο τον παραμικρο ηχο...την παραμικρη κινηση μεσα στο οπτικο μου πεδιο...την παραμικρη λεξη του ατομου,που με ωθει να συνεχιζω παιζοντας ξανα και ξανα με το γνωστο ξυραφι...Και ο κυκλος ξεκιναει παλι καθε φορα που βρισκω τον εαυτο μου στο εδαφος...καθε φορα που νομιζω πως για μια ακομη φορα πεθανα.Δυσκολευομαι να σταθω στα ποδια μου εξαιτιας των χτυπηματων που φτανουν σαν αλυσιδωτες αντιδρασεις απ'ο,τι βιωνω στον κοσμο οπου υπαρχω.Και παλι το ιδιο....οι πληγες ξανανοιγουν και οταν αποφασιζω να πω το δυσκολο "φτανει",ειναι πια αργα.Τα μονιμα σημαδια που μου αφησαν αυτα που αποκαλουνται συναισθηματα,δεν σβηνουν.Βρισκονται παντα εκει να μου θυμιζουν ποσο ανοητη σταθηκα και....ισως ποσο τυχερη ημουν που εζησα κατι...κατι μεσα στο μουδιασμα των ανθρωπων του σημερα...Κατι φυσικο και ανεπαναληπτο...κατι που μου ανανεώνει την επιθυμια για νεες περιπετειες...κατι που πολλοι αλλοι δεν θα καταλαβουν ποτε....ναι.......η θαλασσα δεν θα χασει ποτε το μπλε χρωμα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου