Χρυσό

Καθως βυθιζομαι στην απνοια του τιποτα που καποιες φορεσ βιωνω,νιωθω εντονα τα καρφια ενος συναισθηματος δυστυχιας να κεντανε στο δερμα μου λογια απο τραγουδια παλια και ξεχασμενα...Ειναι οι αναμνησεις του δικου μου καποτε να μου θυμιζουν πως υπηρξαν μερες που εζησα...Ειναι οι αναμνησεις που γελανε ειρωνικα πισω απο την πλατη μου γελοιποιωντας το καταπιεστικο τωρα μου.Οι αναμνησεις που ακρωτηριαζουν στοργικα καθε ακρο μου κανοντας με ανημπορη να αντιδρασω στο σημερα...ανικανη να κοιταξω ευθεια στα ματια το εγω που εγκατελειψα πισω,στην προσπαθεια μου να επιβιωσω...μου ειναι αδυνατον καποιες φορες να κοιταξω περα απο το οπτικο μου πεδιο...να εκτιμησω καποια πραγματα που ισως μου προσεφεραν την ευτυχια,που τοσο απεγνωσμενα περιμενω.Φοραω γυαλια...τα γυαλια της λογικης μου που εξοριζουν σε παραλληλα συμπαντα το στοιχειο της ζωης ενω εγω μετατρεπομαι βιαια σ τερας αναισθησιας...Πηγαινω πισω...εκει που ξεκινησα,και καθως βλεπω τους υπολοιπους να τερματιζουν,ενα ριγος με διαπερνα καταληγοντας στο μεγαλο κενο που προκαλεσαν μεσα μου οι αναμνησεις της κατεστραμενης χωρας...τα ματια μου βουρκωνουν και τα γυαλια σπανε απο την ενταση της στιγμης.......ειναι η στιγμη......ειναι οι στιγμες......που χωρις ιχνος υποκρισιας τα παντα φανερωνονται μπροστα μου τοσο ξεκαθαρα προσκρουοντας δυνατα στα νεογεννητα ματια μου σαν θαλασσινη αυρα συνοδευομενα απο μια μελωδια μαγευτικη......το καποτε απαγχωνισμενο μου χαμογελο επιστρεφει...Μονο δικο μου...το χαμογελο που μου χαριστηκε απο τον κοσμο...Το χαμογελο που οταν κρατω σταθερα στα χερια μου μπορω να αντικριζω τον κοσμο...τον αληθινο κοσμο........δεν ειχα προσεξει ποτε πως το ηλιοβασιλεμα ηταν χρυσο....