Γνωριζοντας πως το ιδιο σου το εγω σε μισει,δεν ειναι δυσκολο να καταλαβεις πως εφτασες...εκει που δεν υπαρχει τιποτα...εκει που καθε σου προσπαθεια καταπλακωνεται απο τονους δηλητήριο διαλυμενο στο γλυκο αρωμα των παραισθησεων σου..εκει που ολα ματαιωνονται αφηνοντας πισω το μεγαλο ΓΙΑΤΙ..."γιατι ξανα?"...εχοντας φτασει στον πυθμενα,ζω μεσα απο τα κατακερματισμενα ονειρα μου,το τοτε "ειναι" μου...Eχοντας ζησει στον πυθμενα,εμαθα να ζω στο κενο...στο οριο των ελπιδων και της απελπισιας.Το δακρυ εκει δε λυτρωνει...μενουν μονο τα προσωπα αυτων που απογοητευσες να σε κοιταζουν βασανιστικα με κατανοηση και οργη...η χωρα των αντιθεσεων.τα ρολογια αντιστρεφονται και σε οδηγουν στο καθολου που καταφερες.σαν καλοκουρδισμενα ξυπνητηρια ηχουν σε καθε ακρη του σακατεμενου απο την πτωση κoρμιου σου μουδιαζοντας το συναισθημα και την αντιληψη σου...ο πυθμενας μου γιατρεψε τις πληγες και κατεληξα να κολυμπαω προς την επιφανεια προσπαθωντας να σωθω.βλεπω το φως...υπαρχει φωσ!κι αν ειναι μακρυα ακομα δεν πειραζει...ο πυθμενας μου εμαθε πως δεν μπορω να φτασω πιο κατω απ οπου βρισκομαι...ειναι ωραια η αισθηση της σιγουρης επιτυχιας.και καθως το δυνατο φως του ηλιου διασχιζει με ταχυτητα τα μαυρα νερα μου δινει τη δυναμη να τα χρωματισω γκρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου