Κίτρινο

Οι ανθρωποι ειναι απροβλεπτοι...ή εξαιρετικα προβλεψιμοι για να τους προβλεψεις...Οχι σπανια,χανομαι σε λαβυρινθους ανθρωπινων συμπεριφορων.Γριφοι αλυτοι,μυστηρια απομακρυσμενα απο τη δικη μου λογικη,με εξιτάρουν και βρισκω τον εαυτο μου να κυνηγαει την απιαστη σκεψη τους.Ολοι ειναι εκει...τα παντα καθρεφτιζονται στο προσωπο των αθρωπων που μας περιβαλλουν,αλλα ταυτοχρονα ειναι τοσο μακρυα...Καποιες φορες το αυτονοητο ειναι και αφταστο...Και οι ενεργειες τους γινονται χτυπηματα.Δυνατα χτυπηματα που φτανουνε πισωπλατα,καθολου ομως αιφνιδιατικα.Χτυπηματα που αποκεφαλιζουν το λογικο και αφηνουν τις εικασιες μου να πλεεουν σαν παρατημενα κουφαρια στα νερα των θαλασσων.Και οταν νιωθω το σωμα μου να παγωνει ολοκληρο καθως τα οστα μου μετατρεπονται σε ραβδους παγου,ετοιμες να διαλυθουν στο καυτο νερο που εστειλε η βροχη των δακρυων γυρω μου,αντιλαμβανομαι ποσο λαθος επραξα.Ακινητοποιημενη πια,τα ονομαζω αναποφευκτα...Εχω μαθει τα λαθη μου...αλλα παραδοξως δεν εχω μαθει απο αυτα.Το καθε ενα, φανερωνει τα "θελω" και τα "ειμαι" μου,ειναι κομματι του "εγω" μου που σιγα σιγα ορθώθηκε υψηλότερο απο καθε παθος μου.Ειναι η αγαπη μου να ζησω,ειναι το τωρα,το χθες και το υστερα των δευτερολεπτων που οριζουν την ημερα μου.Ειναι αυτο που εχω,αυτο που ειχα παντα,αυτο που ισως ποτε δεν αποκτησω.Περιτριγυρισμένα απο την κιτρινη ρουτινα της καθημερινοτητας,τα λαθη μου μοιαζουν με αρθρα απαρχαιωμενης εφημεριδας.Σημαδι μιας επικαιροτητας.