Πορτοκαλί

Αναζητωντας τα αιτια της δυστυχιας,ειναι τραγικο να συνειδητοποιεις πως ο ιδιος σου εαυτος ειναι αυτος που σε κατεστρεψε...η απολυτη σιγουρια και παραλληλα προσωποποιηση μιας ακατανοητης παραιτησης ειναι αυτη που ρουφηξε απο μεσα μου καθε υπολειμμα αισιοδοξιας και καταρρακωσε ενα ενα τα φρουρια της αυτοπεποιθησης μου.Χωρις να εχω τη δυνατοτητα να πιστεψω στις δυναμεις μου βρεθηκα για ακομη μια φορα αντιμετωπη με τα λαθη μου...τα λαθη που επισκιαζουν καθε μου κινηση και στιγματιζουν την υπαρξη μου...Και ετσι ανημπορη αφηνομαι στα γεγονοτα-θυμα των συγκυριων για καποιους...για μενα θυμα του εαυτου μου...Τυφλη μεσα στην αγρια συμφορηση των αισθησεων δεν εχω αλλη επιλογη...πετωντας ψηλα στην καρδια του ανεμου και των ονειρων ξεχασα να προσγειωνομαι...και οταν το σωμα μου πλεον φλεγεται απο την τριβη της πτωσης,το αερακι παιρνει απο πανω μου το στοιχειο της ζωης,κανοντας την πτωση απαλοτερη,σχεδον γλυκια...Τα ιχνη ευτυχιας που μου εκλεψε ο ηλιος ξεχασαν να δυσουν μαζι του...και σε τοπους ξενους,αιωρουνται,λαμποντας σαν αστερια για πολλους ανθρωπους,σημαδευοντας την αρχη κατι νεου...το δικο μου κυνηγι...το κυνηγι του μoναδικου προσωπικου μου θησαυρου...το κυνηγι του εαυτου μου.Στην επιπονη αναζητηση του ανυπαρκτου,υποφερω...Αντιμετωπη με τους δαιμονες των λαθων και τα τερατα του μελλοντος,καταληγω να πλεω γαληνια,σε θαλασσες αποκοσμες,πλαι σε πληθη κατατσακισμενων ελπιδων...ελπιδων που ξεκουραζονται σε εναν αιωνιο χρονο,τιμωρημενες απο την υπερβολικη αισιοδοξια τους να με συντροφευουν στα ταξιδια μου,χρωματιζοντας τον απεραντο οριζοντα μ'ενα βαθυ πορτοκαλί......που ομως στα ματια μου ξεθωριαζει δυναμικα βρισκοντας ευκαιρια να ξεκουραστει απο το ανυποφορο μεγαλειο του,παραλύοντας τον ψυχρο μου κοσμο...Το ξερω...ο ουρανος ειναι εκει...Το θυμαμαι...καποτε θα ξαναγινει προσιτος.

Φωτογραφία: mol. (2010.ήρεμη κουβέντα) Σ'ευχαριστω.

Κίτρινο

Οι ανθρωποι ειναι απροβλεπτοι...ή εξαιρετικα προβλεψιμοι για να τους προβλεψεις...Οχι σπανια,χανομαι σε λαβυρινθους ανθρωπινων συμπεριφορων.Γριφοι αλυτοι,μυστηρια απομακρυσμενα απο τη δικη μου λογικη,με εξιτάρουν και βρισκω τον εαυτο μου να κυνηγαει την απιαστη σκεψη τους.Ολοι ειναι εκει...τα παντα καθρεφτιζονται στο προσωπο των αθρωπων που μας περιβαλλουν,αλλα ταυτοχρονα ειναι τοσο μακρυα...Καποιες φορες το αυτονοητο ειναι και αφταστο...Και οι ενεργειες τους γινονται χτυπηματα.Δυνατα χτυπηματα που φτανουνε πισωπλατα,καθολου ομως αιφνιδιατικα.Χτυπηματα που αποκεφαλιζουν το λογικο και αφηνουν τις εικασιες μου να πλεεουν σαν παρατημενα κουφαρια στα νερα των θαλασσων.Και οταν νιωθω το σωμα μου να παγωνει ολοκληρο καθως τα οστα μου μετατρεπονται σε ραβδους παγου,ετοιμες να διαλυθουν στο καυτο νερο που εστειλε η βροχη των δακρυων γυρω μου,αντιλαμβανομαι ποσο λαθος επραξα.Ακινητοποιημενη πια,τα ονομαζω αναποφευκτα...Εχω μαθει τα λαθη μου...αλλα παραδοξως δεν εχω μαθει απο αυτα.Το καθε ενα, φανερωνει τα "θελω" και τα "ειμαι" μου,ειναι κομματι του "εγω" μου που σιγα σιγα ορθώθηκε υψηλότερο απο καθε παθος μου.Ειναι η αγαπη μου να ζησω,ειναι το τωρα,το χθες και το υστερα των δευτερολεπτων που οριζουν την ημερα μου.Ειναι αυτο που εχω,αυτο που ειχα παντα,αυτο που ισως ποτε δεν αποκτησω.Περιτριγυρισμένα απο την κιτρινη ρουτινα της καθημερινοτητας,τα λαθη μου μοιαζουν με αρθρα απαρχαιωμενης εφημεριδας.Σημαδι μιας επικαιροτητας.

Χρυσό

Καθως βυθιζομαι στην απνοια του τιποτα που καποιες φορεσ βιωνω,νιωθω εντονα τα καρφια ενος συναισθηματος δυστυχιας να κεντανε στο δερμα μου λογια απο τραγουδια παλια και ξεχασμενα...Ειναι οι αναμνησεις του δικου μου καποτε να μου θυμιζουν πως υπηρξαν μερες που εζησα...Ειναι οι αναμνησεις που γελανε ειρωνικα πισω απο την πλατη μου γελοιποιωντας το καταπιεστικο τωρα μου.Οι αναμνησεις που ακρωτηριαζουν στοργικα καθε ακρο μου κανοντας με ανημπορη να αντιδρασω στο σημερα...ανικανη να κοιταξω ευθεια στα ματια το εγω που εγκατελειψα πισω,στην προσπαθεια μου να επιβιωσω...μου ειναι αδυνατον καποιες φορες να κοιταξω περα απο το οπτικο μου πεδιο...να εκτιμησω καποια πραγματα που ισως μου προσεφεραν την ευτυχια,που τοσο απεγνωσμενα περιμενω.Φοραω γυαλια...τα γυαλια της λογικης μου που εξοριζουν σε παραλληλα συμπαντα το στοιχειο της ζωης ενω εγω μετατρεπομαι βιαια σ τερας αναισθησιας...Πηγαινω πισω...εκει που ξεκινησα,και καθως βλεπω τους υπολοιπους να τερματιζουν,ενα ριγος με διαπερνα καταληγοντας στο μεγαλο κενο που προκαλεσαν μεσα μου οι αναμνησεις της κατεστραμενης χωρας...τα ματια μου βουρκωνουν και τα γυαλια σπανε απο την ενταση της στιγμης.......ειναι η στιγμη......ειναι οι στιγμες......που χωρις ιχνος υποκρισιας τα παντα φανερωνονται μπροστα μου τοσο ξεκαθαρα προσκρουοντας δυνατα στα νεογεννητα ματια μου σαν θαλασσινη αυρα συνοδευομενα απο μια μελωδια μαγευτικη......το καποτε απαγχωνισμενο μου χαμογελο επιστρεφει...Μονο δικο μου...το χαμογελο που μου χαριστηκε απο τον κοσμο...Το χαμογελο που οταν κρατω σταθερα στα χερια μου μπορω να αντικριζω τον κοσμο...τον αληθινο κοσμο........δεν ειχα προσεξει ποτε πως το ηλιοβασιλεμα ηταν χρυσο....

Mπλέ

Πονας...χανεσαι στους τεραστιους διαδρομους της ανοητης και ανουσιας φιλοδοξιας σου...μονο το συναισθημα...Η παραμικρη δοση χαρας με εκστασιαζει,με ακινητοποιει και υπο τον ελεγχο της,ζω για να αισθανομαι...και οταν αισθανομαι ποναω...Γιατι ειναι δυσκολο να ισορροπησεις στη σωστη πλευρα του ξυραφιου,και καθοδηγουμενη απο το συναισθημα,τρεχεις πανω σ 'αυτο με ιλιγγιώδη ταχύτητα,ξεπερνωντας καθε οριο και φραγμο...και παλι γκρεμιζεσαι...ποτε απο τη μια πλευρα ποτε απο την αλλη,ξεσκιζοντας γι ακομη μια φορα το κατατσακισμενο σωμα σου.Ζωντας για το συναισθημα κατεληξα να γινω αναπηρη λογικης.Δεχομαι τα χτυπηματα απο καθε τι ...απο τον παραμικρο ηχο...την παραμικρη κινηση μεσα στο οπτικο μου πεδιο...την παραμικρη λεξη του ατομου,που με ωθει να συνεχιζω παιζοντας ξανα και ξανα με το γνωστο ξυραφι...Και ο κυκλος ξεκιναει παλι καθε φορα που βρισκω τον εαυτο μου στο εδαφος...καθε φορα που νομιζω πως για μια ακομη φορα πεθανα.Δυσκολευομαι να σταθω στα ποδια μου εξαιτιας των χτυπηματων που φτανουν σαν αλυσιδωτες αντιδρασεις απ'ο,τι βιωνω στον κοσμο οπου υπαρχω.Και παλι το ιδιο....οι πληγες ξανανοιγουν και οταν αποφασιζω να πω το δυσκολο "φτανει",ειναι πια αργα.Τα μονιμα σημαδια που μου αφησαν αυτα που αποκαλουνται συναισθηματα,δεν σβηνουν.Βρισκονται παντα εκει να μου θυμιζουν ποσο ανοητη σταθηκα και....ισως ποσο τυχερη ημουν που εζησα κατι...κατι μεσα στο μουδιασμα των ανθρωπων του σημερα...Κατι φυσικο και ανεπαναληπτο...κατι που μου ανανεώνει την επιθυμια για νεες περιπετειες...κατι που πολλοι αλλοι δεν θα καταλαβουν ποτε....ναι.......η θαλασσα δεν θα χασει ποτε το μπλε χρωμα της.

Κοκκινο

Ειναι ωραιο να ξερεις οτι η ζωη ειναι ομορφη.Στο υπενθυμιζουν καθε μερα μικρα,και ισως καποτε φαινομενικα ασημαντα περιστατικα της.Ζω για το τωρα,οταν το τωρα ειναι κοντα μου και υπαρχω για το αυριο εφ'οσον αυτο θα ερθει.Τα δεδομενα των αισθησεων μου με εφοδιαζουν καθημερινα με ατελειωτα φορτια νεων αναμνησεων,νεων κομματιων του εαυτου μου...και αν τα παντα αλλαζουν σε μια μερα εγω υπαρχω για να γεννηθω απο αυτα...αναπνεω για να γινω στοιχειο των αισθησεων και των κοσμων μου.Καποιες φορες χανομαι στην ενταση των ερεθισματων γυρω μου...αλλες σακατευομαι και ανημπορη να κινηθω και να εκφρασω ευγνωμοσυνη προς ο,τι με κανει αυτο που ειμαι,πεφτω.Oταν βρισκω δυναμη να σηκωθω ειμαι μονη...μακρυα απ τους γνωστους μου κοσμους οπου...στο σημερα μονο,ανηκω...Οσα συναισθηματα απομενουν...εγκαταλελειμμένες εικονες μιας προηγουμενης γενιας,νοσταλγουν τα περασμενα μ'ενα γλυκο χαμογελο.Οι επιζωντες του δικου μου προσωρινου σημερα τρεχουν παρεα με ξεχασμενα τραγουδια και χτιζουν το αυριο που θελω...το αυριο που ισως ονειρευτηκα.Και οι σπιθες ευτυχιας που ξεπροβαλουν απο καθε ψευτικη και ταχα ηρωικη περιπετεια φτανουν στα ματια μου και με τυφλωνουν.Γινονται κοκκινα δακρυα του λεπτού και εξαφνα χανονται παλι στο παρελθον απ οπου ηρθαν...ενταση...το παζλ ολοκληρωθηκε

Πρασινο

Ζωντας σ ενα δασος προβληματων,κοιταξα καταματα την καταστροφη.Το ειρωνικο της βλεμμα συνεθλιψε,χωρις το παραμικρο ιχνος αξιοπρεπειας,τη δυναμη μου να πιστευω.Οι απογοητευσεις που εφτασαν με την πρωτο φως του ηλιου,γεμισαν ολοκληρωτικα το κρυο του δικου μου κοσμου,ξυπνώντας συναισθηματα ανηκουστα.Μ'αρεσει να λυτρώνομαι στα πρασινα νερα της λιμνης.Κι αναμεσα στο πρασινο που τους επεβαλε η στασιμοτητα τους αναγνωριζω κατι παλιο...κατι που κλαπηκε...κατι που εφυγε...περασμενα μεγαλεια.

Στις σελιδες ενος σκοροφαγωμενου κορμου οι επιθυμιες υψωνονται γερες και δυνατότερες πια,σαν πανυψηλα φρουρια πανω απο καθε "πρεπει".Η γαληνη του ανοιξι'ατικου αερα φυσαει ακαταστατα το προσωπο μου και νιωθω καθε νεκρο κυτταρο μου να ζωντανευει ξανα, περιτρυγυρισμενο απο μορφες αλλοκοτες και ξενες.Το μυστηριο του "κάποτε" φθειρει την οραση μου και τυφλωνομαι...ξεθωριαζω...τα ματια κλεινουν και καθως καθε σπιθα παραξενου υποχωρει αγκαλιασμενη με το νερο που κυλαει με φορα σ ολο μου το σωμα βλεπω τον καταρρακτη...τοποθετημενος σ ενα μερος οπου καθε χρωμα χανεται εκτος απο ενα...ηταν παντα εκει...και μου θυμιζει να ελπιζω...

Γκρί

Γνωριζοντας πως το ιδιο σου το εγω σε μισει,δεν ειναι δυσκολο να καταλαβεις πως εφτασες...εκει που δεν υπαρχει τιποτα...εκει που καθε σου προσπαθεια καταπλακωνεται απο τονους δηλητήριο διαλυμενο στο γλυκο αρωμα των παραισθησεων σου..εκει που ολα ματαιωνονται αφηνοντας πισω το μεγαλο ΓΙΑΤΙ..."γιατι ξανα?"...εχοντας φτασει στον πυθμενα,ζω μεσα απο τα κατακερματισμενα ονειρα μου,το τοτε "ειναι" μου...Eχοντας ζησει στον πυθμενα,εμαθα να ζω στο κενο...στο οριο των ελπιδων και της απελπισιας.Το δακρυ εκει δε λυτρωνει...μενουν μονο τα προσωπα αυτων που απογοητευσες να σε κοιταζουν βασανιστικα με κατανοηση και οργη...η χωρα των αντιθεσεων.τα ρολογια αντιστρεφονται και σε οδηγουν στο καθολου που καταφερες.σαν καλοκουρδισμενα ξυπνητηρια ηχουν σε καθε ακρη του σακατεμενου απο την πτωση κoρμιου σου μουδιαζοντας το συναισθημα και την αντιληψη σου...ο πυθμενας μου γιατρεψε τις πληγες και κατεληξα να κολυμπαω προς την επιφανεια προσπαθωντας να σωθω.βλεπω το φως...υπαρχει φωσ!κι αν ειναι μακρυα ακομα δεν πειραζει...ο πυθμενας μου εμαθε πως δεν μπορω να φτασω πιο κατω απ οπου βρισκομαι...ειναι ωραια η αισθηση της σιγουρης επιτυχιας.και καθως το δυνατο φως του ηλιου διασχιζει με ταχυτητα τα μαυρα νερα μου δινει τη δυναμη να τα χρωματισω γκρι.